سندرم آسپرگر از تعریف تا درمان

در این مقاله می خوانید:

1) سندرم آسپرگر چیست؟

2) علائم آسپرگر چیست؟

3) علت بروز سندرم آسپرگر چیست؟

4) تشخیص سندرم آسپرگر

5) درمان سندرم آسپرگر

 سندرم آسپرگر(Asperger) یک اختلال نوروبیولوژیک است و یکی از آن مجموعه اختلالاتی است که «اختلالات طیف اوتیسم» نامیده می‌شوند. یک نوع از اختلالات رشدی فراگیرنده (PDD) است. PDDها گروهی از حالت‌ها هستند که باعث دیرکرد و تأخیر در پیشرفت بسیاری از مهارت‌های اولیه می‌شوند، به ویژه مهارت‌های اجتماعی، ارتباطی و قوه ی تخیل.

اگرچه سندرم آسپرگر از بعضی جهات شبیه به اوتیسم است، اما تفاوت‌های مهمی نیز با اوتیسم دارد. کودکان دچار سندرم آسپرگر به طور نوعی از کودکان دچار اوتیسم عملکرد بهتری دارند. به علاوه کودکان مبتلا به سندرم اسپرگر از نظر هوشی عموماً در سطح نرمال هستند و از نظر مهارت و پیشرفت زبانی نزدیک به نرمال هستند. هر چند این احتمال وجود دارد که با بالا رفتن سن، آن‌ها در زمینه برقراری ارتباط دچار مشکل شوند.

به این اختلالات طیفی می‌گویند زیرا نشانه‌ها و علائم هر کدام می‌توانند به صورت ترکیبات مختلف و در درجاتِ مختلف از نظر شدت ظاهر شوند؛ یعنی دو کودک با یک تشخیص می‌توانند دامنه مختلفی از مهارت‌ها و توانایی‌ها را داشته باشند.

پسران به احتمال 3 تا 4 برابر بیشتر از دختران به آسپرگر دچار می‌شوند. مانند اغلب اختلالات طیف اوتیسم تشخیص و درمان این اختلال تا حدی مشکل است.

نام این سندرم از روی نام دکتر اتریشی هانس آسپرگر( Hans Asperger)گرفته ‌شده است. او اولین فردی بود که این اختلال را در سال 1944 تشریح کرد. او مجموعه‌ای از علائم را در برخی از بیماران خود (که عمدتاً مرد بودند) مشاهده کرد. او متوجه شد که اگرچه این افراد از هوش مناسب و رشد طبیعی زبان برخوردارند، دچار نقص هایی جدی و شدید در مهارت های اجتماعی می باشند. آن‌ها نمی‌توانند به طور مؤثر با دیگران ارتباط برقرار کنند و هماهنگی و سازگاری اندکی با افراد دیگر دارند. با این وجود، سندرم آسپرگر تا سال‌های زیادی به عنوان یک اختلال واحد و مستقل شناخته نمی‌شد.

شروع سندرم آسپرگر معمولاً دیر‌تر از اوتیسم اتفاق می‌افتد؛ یا حداقل اینکه دیر‌تر تشخیص داده می‌شود. برخی کودکان پس از 3 سالگی تشخیص داده می‌شوند و بیشترین تشخیص‌ها در سن 5 تا 9 سالگی اتفاق می‌افتد.

کودکانی مبتلا به سندرم آسپرگر، اغلب به ندرت هیجانی را در صورت خود ابراز می‌کنند؛ آن‌ها همچنین در درک زبان غیرکلامی (زبان بدن) دیگران مشکل دارند. این افراد حساسیت خاصی به محرک‌های حسی دارند (برای مثال نوری که توجه افراد دیگر را جلب نمی‌کند آن‌ها را آزار می‌دهد؛ آن‌ها ممکن است گوش‌هایشان را بگیرند تا صداهای موجود در محیط اطراف را نشنوند، یا ممکن است تنها لباس‌هایی را از یک جنس بپوشند چون تجربه لمس جنس دیگر آزارشان می‌دهد.

به طور کل این افراد قادرند که به زندگی روزمره خود ادامه دهند اما از نظر اجتماعی بسیار ناپخته‌اند؛ آن‌ها با بزرگسالان رابطه بهتری نسبت به همسالانشان دارند و ممکن است از نظر دیگران عجیب و غریب به نظر برسند.

از دیگر ویژگی های افراد مبتلا به سندرم آسپرگر می‌توان به تأخیر‌های حرکتی، سر به هوا بودن، علائق محدود، مشغولیات ذهنی عجیب و غریب نام برد. بزرگسالانی که به این سندرم مبتلا هستند از همدلی با دیگران عاجزند و برقراری تعاملات اجتماعی برایشان بسیار مشکل به نظر می‌رسد.

متخصصان بر این باورند که سندرم آسپرگر سیر مداومی دارد و برای تمام طول عمر همراه شخص خواهد ماند؛ اما علائم آن می‌توانند در طول زمان کم یا زیاد شوند که مداخله های فوری در کم شدن آن‌ها مؤثرند.