9 کلید برای شفا از تجربیات نامطلوب دوران کودکی

 

پیشرفت های هیجان انگیز در درمان تروما منجر به بسیاری از استراتژی های جدید مدیریت شده

توسط خود و حرفه ای شده است که پیامدهای مضر طولانی مدت تجربیات نامطلوب دوران کودکی

(ACEs) را جبران می کند.

با این حال، در مطالعه بازماندگان انعطاف‌پذیر از ناملایمات جدی، متوجه می‌شویم که نگرش‌های

کلیدی خاصی برای شفای اساسی هستند. این نگرش ها مکمل های ضروری برای استراتژی های

جدید توسعه یافته هستند. این مقاله به بررسی نگرش های کلیدی درمانی می پردازد.

نگرش های کلیدی شفابخش

1. خوش بینی مصمم

شفا دهنده‌های تاب‌آور این نگرش را انتخاب می‌کنند که «من از گذشته شکست نخواهم خورد.

رویاهایم را زنده نگه خواهم داشت. مهم نیست روز چقدر سخت است، من همچنان چیزی برای

لذت بردن پیدا خواهم کرد.» ما به ویکتور فرانکل بازمانده هولوکاست فکر می کنیم که با هیبت از زیبایی

نفس گیر غروب خورشید که از سیم خاردار تماشا می کرد، ایستاده بود، در حالی که در سرمای سرد

اردوگاه کار اجباری جنگ جهانی دوم ایستاده بود. خوش‌بینی مصمم می‌گوید: «اگر به انجام وظیفه‌ام ادامه

دهم، احتمالاً اوضاع بهتر خواهد شد. اگر به جستجو ادامه دهم، بدون شک راه هایی برای ساختن

زندگی بهتر و لذت بخش تر پیدا خواهم کرد.»

 

2. کنترل آرام

احساس بسیار خوبی است که بدانیم زندگی ما تحت کنترل است: از نظر فیزیکی، عاطفی، ذهنی،

اجتماعی، معنوی و زمانی. یک نگرش خوش بینانه ما را وادار می کند تا اقدامات سازنده ای در این

زمینه ها انجام دهیم و از حس کنترل ناشی از آن لذت ببریم. با این حال، زندگی ناهموار است. مطمئناً

شرایطی وجود خواهد داشت که ما به سادگی نمی توانیم آنها را کنترل کنیم. وقتی این اتفاق می‌افتد،

کنترل آرام می‌گوید: « آنچه را که خارج از کنترل من است می‌پذیرم که همین الان تغییر یا اصلاح کنم».

 

3. مقاومت منفی

بازماندگان تاب آور دلسوزانه درد و رنج خود را تصدیق می کنند. آنها با همه احساسات راحت هستند

و آنها را می پذیرند. با این حال، آنها قاطعانه با منفی گرایی افسرده کننده مبارزه می کنند.

آنها ممکن است فکر کنند، “من به سادگی از رفتن به آن مکان تاریک خودداری می کنم.

به خودم اجازه نمی‌دهم حتی برای یک لحظه افکار منفی و ناخوشایند را درگیر کنم.»

 

4. ارزش درونی، تزلزل ناپذیر

شفادهنده‌های تاب‌آور دائماً به یاد می‌آورند که هیچ چیز – نه روشی که در دوران کودکی و نه اخیراً

با آن‌ها رفتار می‌شد، عدم تعادل شیمیایی، نه چالش‌های مالی – ارزش و پتانسیل اساسی آنها را ب

ه عنوان یک شخص تغییر نمی‌دهد. در زمان‌های سخت، ممکن است به خود یادآوری کنند:

«من هنوز فردی ارزشمند هستم. من انتخاب می‌کنم که خودم را دوست داشته باشم و به

خودم احترام بگذارم، من هم مانند دیگران در حال یادگیری و رشد هستم.»

 

5. دیدگاه طولانی رنج

بن فرانکلین تعلیم داد: «آنچه آسیب می‌زند، دستور می‌دهد». رنج همه چیز بد نیست.

این می تواند به ما کمک کند تا متوجه شویم و از دانستن این موضوع به خود ببالیم که می توانیم

از شرایط بسیار دشوار جان سالم به در ببریم. زمان‌های سخت می‌توانند ما را به دلسوزی برای خود

و همدلی با کسانی که به‌طور مشابه رنج می‌برند، سوق دهند. تمام تجربه می تواند سودآور باشد.

برای مثال، یکی از بازماندگان بدرفتاری وحشیانه در دوران کودکی قول داد که از اشتباهات والدینش

اجتناب کند و پدری مهربان شود. برخلاف همه شانس ها، او این کار را کرد. اگرچه اکثر بازماندگان تاب‌آور

می‌گویند که رنجی را که متحمل شده‌اند انتخاب نمی‌کنند، اما درس‌هایی را که از رنج‌هایشان به دست

آورده‌اند را عوض نمی‌کنند.

 

6. عشق جایگزین خشم می شود

خشم نسبت به مجرمان می تواند فلج کننده باشد. خشم نسبت به خود به دلیل ضعف می تواند

خردکننده باشد. شفا دهندگان انعطاف پذیر راهی برای رهایی از خشم و کینه پیدا می کنند.

با مهربانی نسبت به خود و دیگران برای کمبودهایشان نگاه کنند. به طور متناقض، مهربانی بسیار

مؤثرتر از موج خشم و انتقاد شدید است و باعث بهبودی و رشد می شود.

 

7. معنا و هدف

یک زن که در کودکی دچار تجاوز شده بود، مصمم بود که تجربه‌اش را برای چیزی مهم کند.

او تبدیل به صدایی صریح برای محافظت از کودکان در برابر قاچاق جنسی شد. همانطور که فرانکل

تعلیم داد، هر یک از ما، به روش منحصر به فرد خود، باید معنا و هدفی برای زندگی خود پیدا کنیم

تا بتوانیم بر روزهای سخت غلبه کنیم. ما می توانیم این کار را با یافتن راه هایی برای بهبود دنیا،

رشد شخصی و لذت بردن از لذت های مفید انجام دهیم. به جای اینکه منفعلانه منتظر عشق یا رضایت

باشیم، می توانیم فکر کنیم: «چه چیزی می توانم ارائه دهم؟ چه چیزی می توانم کمک کنم؟

چگونه می توانم دیگران را بلند کنم؟»

 

8. حس شوخ طبعی

شوخ طبعی توانایی سرگرم کردن یا سرگرم شدن است. بازیگوش بودن؛ برای پیدا کردن کمک در هر شرایطی.

ما می توانیم به کارهای مسخره ای که همه گاهی انجام می دهیم بخندیم.

ما می توانیم پوچ، مضحک، ناهماهنگی زندگی و مردم را متوجه شویم. خندیدن مهربانانه به خودمان این است

که فکر کنیم: “من بیشتر از نقص و ضعفم هستم.” خندیدن همراه با دیگران می گوید: «ما با هم هستیم. ما

تنها نیستیم؛ درست می شود.»

 

9. شفقت

شفقت غم و اندوه برای رنج یک فرد همراه با میل به تسکین آن رنج است. شفقت را گاهی مهربانی،

دوستی ملایم یا عشق بالغ می نامند. شفقت، مهربانی تسکین دهنده و شفابخش را در هر لحظه

از زندگی به ارمغان می آورد. ما می‌توانیم نسبت به مجرمانی که به خاطر ضعف خود رنج می‌برند،

به جای محکومیت، دلسوزی کنیم. ما می‌توانیم نسبت به خودمان که هنوز همه چیزهایی را که زندگی

باید به ما بیاموزد، نیاموخته‌ایم، به جای قضاوت‌های سخت، دلسوزی کنیم. شفقت نسبت به خود و

دیگران در واقع می تواند نبردهای ما را در زندگی نرم کند.

نتیجه

نگرش های شفابخش انتخاب می شوند. آن‌ها به ما کمک می‌کنند تا بهبود پیدا کنیم و زندگی شادتر و رضایت‌بخش‌تری داشته باشیم.

درک اینکه آنها در دسترس همه هستند، رهایی بخش است. اما آنها بدون تلاش در دامان ما نمی افتند. آنها مانند یک گیاه زیبا صبورانه و بی وقفه کشت می شوند. با نگاهی به گذشته، تلاش بسیار ارزشمند به نظر می رسد.

منبع