چگونه خواب به پردازش احساسات کمک می کند

خلاصه:
مطالعه نشان می دهد که چگونه مغز، احساسات را در مرحله رویابینی در خواب با تثبیت احساسات مثبت پردازش می کند و در عین حال تثبیت احساسات منفی را کاهش می دهد.

این یافته ها می تواند راه را برای درمان های جدید برای استرس پس از حادثه (PTSD ) و سایر اختلالات مرتبط با پردازش هیجانی منفی هموار کند.

این کار اهمیت خواب را در سلامت روان گسترش می دهد و راه را برای استراتژی های درمانی جدید ارائه می دهد.

خواب حرکت سریع چشم (REM یا متناقض) یک حالت خواب منحصر به فرد و مرموزی است که در طی آن اکثر رویاها همراه با محتوای احساسی شدید رخ می دهند.

اینکه چگونه و چرا این احساسات دوباره فعال می شوند مشخص نیست. قشر جلوی مغز بسیاری از این احساسات را در هنگام بیداری ادغام می کند، اما به طور متناقضی در طول خواب REM ساکن به نظر می رسد.

پروفسور آنتوان آدامانتیدیس از دپارتمان تحقیقات بیومدیکال (DBMR) در دانشگاه برن و دپارتمان نورولوژی در اینسلسپیتال، بیمارستان دانشگاهی می گوید:

«هدف ما درک مکانیسم اساسی و عملکرد چنین پدیده شگفت انگیزی بود.

پردازش احساسات، به ویژه تمایز بین خطر و ایمنی، برای بقای حیوانات حیاتی است.

در انسان، احساسات بیش از حد منفی، مانند واکنش های ترس و حالت های اضطراب، منجر به حالت های پاتولوژیک مانند اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) می شود.

گروه تحقیقاتی به سرپرستی آنتوان آدامانتیدیس در حال حاضر بینش هایی را در مورد اینکه چگونه مغز به تقویت احساسات مثبت و تضعیف احساسات شدید منفی یا آسیب زا در طول خواب REM کمک می کند، ارائه می دهد.

مکانیزم دوگانه

محققان ابتدا موش ها را شرطی کردند تا محرک های شنیداری مرتبط با ایمنی و سایر محرک های مرتبط با خطر (محرک های بد) را تشخیص دهند. سپس فعالیت نورون ها در مغز موش ها در طول چرخه خواب و بیداری ثبت شد.

به این ترتیب، محققان توانستند مناطق مختلف یک سلول را نقشه برداری کنند و تعیین کنند که چگونه خاطرات عاطفی در طول خواب REM تغییر شکل می دهند.

نورون ها از یک جسم سلولی (سوما) تشکیل شده اند که اطلاعات حاصل از دندریت ها (ورودی ها) را یکپارچه می کند و سیگنال ها را از طریق آکسون ها (خروجی ها) به نورون های دیگر می فرستد.

نتایج به‌دست‌آمده نشان داد که سوماهای سلولی در حالی که دندریت‌های آنها فعال می‌شوند، خاموش می‌مانند.

آدامانتیدیس توضیح می دهد: “این به معنای جدا شدن دو بخش سلولی است، به عبارت دیگر سوما در حالت خواب و دندریت ها کاملا بیدار ، گسترده میشوند.”

این جداسازی مهم است زیرا فعالیت قوی دندریت ها امکان رمزگذاری هم خطر و هم احساسات ایمنی را فراهم می کند، در حالی که مهار سوما به طور کامل خروجی مدار را در طول خواب REM مسدود می کند.

به عبارت دیگر، مغز از تمایز ایمنی در برابر خطر در دندریت ها حمایت می کند، اما واکنش بیش از حد به احساسات، به ویژه خطر را مسدود می کند.

به گفته محققان، همزیستی هر دو مکانیسم برای پایداری و بقای موجودات مفید است:

نویسنده اول این مطالعه می گوید: “این مکانیسم دو جهته برای بهینه سازی تمایز بین سیگنال های خطرناک و ایمن ضروری است.”

اگر این تبعیض در انسان وجود نداشته باشد و واکنش های ترس بیش از حد ایجاد شود، می تواند منجر به اختلالات اضطرابی شود.

یافته‌ها به‌ویژه به شرایط پاتولوژیک مانند اختلالات استرس پس از سانحه، که در آن تروما در قشر جلوی مغز بیش از حد تثبیت می‌شود، روز به روز در طول خواب مرتبط است.

این یافته‌ها راه را برای درک بهتر پردازش احساسات در طول خواب در انسان هموار می‌کند و چشم‌انداز جدیدی را برای اهداف درمانی برای درمان پردازش ناسازگار خاطرات آسیب‌زا، مانند اختلالات استرس پس از سانحه (PTSD) و تثبیت اولیه وابسته به خواب آن‌ها باز می‌کند. .

مسائل دیگر حاد یا مزمن سلامت روانی که ممکن است این جداسازی سوماتودندریتیک را در طول خواب دخیل کنند عبارتند از استرس حاد و مزمن، اضطراب، افسردگی، هراس یا حتی بی لذتی، ناتوانی در احساس لذت.

تحقیقات خواب و پزشکی خواب از دیرباز مورد توجه تحقیقات دانشگاه برن و بیمارستان دانشگاه برن اینسلسپیتال بوده است.

آدامانتیدیس می گوید: “ما امیدواریم که یافته های ما نه تنها برای بیماران، بلکه برای عموم مردم نیز مورد توجه قرار گیرد.”

منبع 

• مریم عبداللهی 
• روانشناس و رواندرمانگر 
• درمانگر تخصصی اختلالات خواب