سندروم تورت و وسواس با و بدون تیک

اگرچه هنوز درمان قطعی برای سندروم تورت وجود ندارد، روش های درمانی موجود است که به کنترل و مهار تيك های (زنش غير ارادى عضلات به ويژه در صورت و گردن ) حاصل از سندروم تورت کمک میکند. بیشتر افراد مبتلا به سندروم تورت دچار پرش عضله و تیک هایی می شوند که اختلالی در زندگی رومزه آنها بوجود نمی آورد، بنابراین، نیازی به درمان آن نیست. با این وجود، مصرف دارو و استفاده از تکنیک های رفتاردرمانی برای درمان تیک های ناشی از آسیب های جسمی و دردهای مزمن و مخل فعالیت های روزانه کاربردپذیر است. خوشبختانه، متد جدیدی از رفتار درمانی به نام مداخله شناختی-رفتاری برای درمان تیک بوجود آمده است.

آموزش افراد جامعه (برای مثال، همسالان، همکاران، مربیان و …) در رابطه با موضوع سندروم تورت میتواند به افزایش آگاهی مردم از علائم بروز بیماری و کاهش فشارهای روانی وارده به افراد مبتلا بعلت مورد تمسخر قرار گرفتن توسط دیگران کمک بسیار کند. افراد مبتلا به سندروم تورت نمیتوانند ار بروز تیک جلوگیری کنند و علاقه ای هم ندارند که برای دیگران مزاحمت ایجاد کنند و آرامش آنها بر هم زنند. زمانی که افراد جامعه نسبت به این موضوع آگاهی پیدا می کنند، افراد مبتلا به سندروم تورت احساس می کنند که تحت حمایت مردم و اطرافیان هستند و این تصور ذهنی به بهتر شدن بیماری و کاهش نشانه های بیماری کمک می کند.

برای افراد مبتلا به سندروم تورت بسیار اتفاق می افتد که به طور همزمان دچار شرایط خاصی میشوند، بویژه زمانی که اختلال کم توجهی، اختلال بیش فعالی و وسواس های فکری و رفتاری با هم به سراغ فرد می آیند. بیماران ممکن است در شرایط دیگری قرار بگیرند که بسته به نوع علائم بیماری، روش های درمانی مخصوص به خود را می طلبد. گاهی اوقات، درمان و رفع این  عارضه میتواند به کاهش تیک کمک کند. به منظور ارائه راه حلی مناسب برای درمان بیماری سندروم تورت، تمامی افراد مرتبط با موضوع از خود بیمار گرفته، والدین او تا پزشکان باید با یکدیگر همکاری مستمر داشته باشند و هیچگاه حمایت خود را از بیمار دریغ نکنند. بهره گیری از تمامی این منابع میتواند به ما در دستیابی به نتیجه مطلوب کمک کند.

مصرف دارو

دارو می تواند به کاهش اثر تیک های شدید و مخل آرامش و آسایش که ممکن است پیش تر ها مشکلی را برای اطرافیان فرد مبتلا به سندروم تورت ایجاد کرده باشد، کمک کند. مصرف دارو همچنین می تواند در کاهش علائم بیماری های مرتبط چون اختلال کم توجهی و بیش فعالی موثر واقع شود.