مزایای بازیگوشی و بازی در بزرگسالی

جلیقه نجات برای غرق‌شدگان در جدیت

تصور بازی و شیطنت برای یک فرد بزرگسال، چه جوان و چه سالمند، مثلا 30 ساله یا 60 ساله کمی دور از ذهن است. درست است که بازی‌ها، متناسب با هر سنی تفاوت می­کنند اما کلیشه‌های اجتماعی وجود دارند که بازیگوشی را محدود و متعلق به دنیای کودکی و نهایتاَ نوجوانی می­داند.

فرهنگی که شیطنت را برای مسن‌ترها نوعی سبک‌سری و سطحی بودن می­داند در واقع نوعی از تبعیض را  علیه آنان روا می‌دارد. این تبعیض تقریباَ در سرتاسرجهان البته با شدت و ضعف متفاوت وجود دارد. تبعیضی که از آن با عنوان  تبعیض سنی (ageism) یاد می‌شود.

این درحالیست که تحقیقات علمی در این زمینه نشان می­دهد بازی و بازیگوشی دربزرگسالان با رشد و پیری سالم‌تردر آنان همراه است. یعنی هرچه بزرگسالان جوان و سالمند جنبه‌های بیشتری از بازی، شوخی و شیطنت داشته باشند سلامت روانی و جسمی آنان نیز بیشتر است.

بازی نقش مهمی در افزایش سلامت و بالندگی روابط اجتماعی و صمیمانه در بزرگسالان دارد در حین بازی افراد دور هم جمع و به هم نزدیک‌تر می­شوند و حتی در قالب آن می‌توانند مشکلاتشان با یکدیگر را حل کنند. بازیگوشی و شیطنت در روابط صمیمانه‌تر و زناشویی (از آشنایی اولیه گرفته تا شکل‌گیری تعهد بلندمدت) نیز اهمیت زیادی دارد. مثلاَ بازیگوشی در ایجاد  جذابیت و کشش اولیه، غلبه بر خجالت، برانگیختن هیجان در مواقع کسالت‌بار و کم کردن تنش به هنگام اختلافات زناشویی تأثیرات مثبتی دارد.

در محیط‌های کاری و شغلی نیز بازی می‌تواند باعث افزایش تولید، کاهش خستگی و تنش، افزایش هماهنگی در کار تیمی و همچنین کاهش اضطراب  و ترس از تکنولوژی‌های جدید شود.

اگر یک برآورد نسبی از میزان بازیگوشی در خودتان نیاز دارید می‌توانید فکر کنید که توسط  خودتان و دیگران  به چه میزان با این صفات توصیف می‌شوید: شادمان، شوخ، شیطان، بانمک، سربه هوا، جوک، دلقک، مسخره، خندان و …