10 راه برای بهبود ارتباط با یک کودک( LD) دارای اختلال یادگیری

در زیر  10 روشی برای والدین برای بهبود ارتباطات و تعاملات خود با فرزندانشان که دچار مشکل هستند آورده ام.

به عنوان والدین، مهم‌ترین کاری که می‌توانید برای فرزندتان با ناتوانی یادگیری (LD) انجام دهید این است که به او گوش دهید و به او بفهمانید که به احساسات و برداشت‌های او از موقعیت اهمیت می‌دهید، حتی اگر آنها با شما مطابقت نداشته باشند.

به صحبت های فرزندتان گوش دهید و برای فهمیدن اینکه کجا احساس درد می کند (جسمی، ذهنی و غیره)تلاش کنید وتمرکز کنید. همچنین:

1) می‌توانید با پاسخ دادن فعال و بی‌درنگ به آنچه که آنها می‌گویند، نشان دهید که دارید گوش می‌دهید،

حتی اگر بگویید که متوجه نمی‌شوید. همچنین می‌توانید با تکرار آنچه فکر می‌کنید متوجه شده‌اید و مشارکت

فعال نشان دهید تا بتوانند شما را اصلاح کنند. در طول این گوش دادن فعال، تمرکز باید بر تلاش برای حل

مسائل با فرزندانتان به عنوان شرکت‌کنندگان فعال باشد – این به معنای

یافتن راه‌حل‌هایی است که در واقع مشکل را برای آنها حل می‌کند نه آنچه برای شما مفید است، مناسب

تشخیصی خاص یا ساده‌ترین راه حل است. اگر راه حلی مناسب نیست، به جستجو ادامه دهید.

2) بپذیرید که تفسیرو دیدگاه فرزندتان معتبر است و مهم ترین موضوع بحث است .

شما می توانید این را به روش های مختلفی نشان دهید، از جمله گوش دادن به درستی (به بالا مراجعه کنید).

همچنین باید با زبان و رفتارهای صریح و تکراری بر عشق و پذیرش فرزندتان تاکید کنید.

3) بپذیرید که فرزندتان از قبل می‌داند که به نوعی متفاوت است، چه تشخیص رسمی دریافت کرده باشد یا به او گفته شده باشد.

در حالی که احساسات شما در مورد تشخیص ممکن است شامل نگرانی در مورد برچسب ها و محدودیت های اجتناب ناپذیر باشد، بدانید که برای فرزند شما، فکر کردن “چیزی ناشناخته و اشتباه در او” بی نهایت بدتر است.

در واقع، داشتن یک تشخیص به این معنی است که کودک شما اکنون در معرض این ایده است که افراد دیگری مانند آنها وجود دارند و همین مساله بسیار امیدوارکننده تر از این است که فکر کنید به معنای واقعی کلمه تنها هستند.

4) تشخیص و مداخله برای کل خانواده و نه فقط برای فرد مبتلا به LD دشوار است. سعی کنید حداقل  درگیر

احساسات خود نشوید. این فرآیند احتمالاً برای والدین (و گاهی اوقات خواهر و برادر) تا حدودی دردناک و

احساس گناه خواهد بود، زیرا آنها چالش‌ها و دردهایی را که کودک متحمل می‌شود بهتر درک می‌کنند.

خانواده باید بپذیرد که رنج و گناه تا حد محدودی می تواند به کاهش درد فرزندشان کمک کند.

5) سعی کنید چالش های اضافی را برای فرزندتان حذف کنید. کارها یا مسئولیت ها را از سر خود بردارید و در

مورد مسائل مالی یا دربار راه حل های بالقوه بحث نکنید. با حذف این چیزها، آنها را قادر نمی‌سازید یا از توسعه مهارت‌های ضروری آنها جلوگیری نمی‌کنید. درواقع خلاف این موضوع صحت دارد؛ شما به آنها فضایی برای یادگیری و توسعه با سرعت خود در اختیار آنها می گذارید.

6) راه حل ها و روش های تفکر را در پاسخ به نیازهای فرزندتان آزمایش کنید. یکی از قدرتمندترین کارهایی که

می‌توانید برای حمایت از فرزندتان انجام دهید و ثابت کنید که به طور فعال به نیازهای او گوش می‌دهید این

است که از فرزندتان دفاع کنید – بار فهمیدن همه چیز را به تنهایی بر دوش او قرار ندهید.

شما می توانید این کار را با کمک به یافتن راه حل هایی از جمله : پزشکان، کارشناسان، محصولات و غیره انجام دهید.

در برنامه ریزی و تحقیق برای مداخلات، درمان ها و موارد دیگر کمک کنید.

7) فعالانه و شفاهی به نحوه انجام قرار ملاقات ها و آزمایش ها علاقه مند باشید. فعالانه به دنبال منابع/کتاب

ها/وبلاگ های نوشته شده توسط افرادی با مسائل مشابه/یکسان بگردید و آنها را به فرزندان خود منتقل کنید.

به طور فعال نظرات و بازخورد آنها را بخواهید تا به طور مداوم درک خود را از نیازهای آنها اصلاح کنید.

اینها می توانند راه های خوبی برای گفتگو در مورد احساس فرزندتان و شناسایی روش های حمایت بیشتر باشند.

8) به آنها در توسعه فرآیندها کمک کنید. بسیاری از مواردی که انرژی کودک شما هر روز مصرف می‌شود،برای شما ممکن است خیلی ساده باشد  اغلب  از شروع مداخله با «نگران نباشید، این آسان خواهد بود» خودداری کنید.

زیرا ممکن است برای آنها اینطور نباشد. شروع گفتگو از این طریق ممکن است آنها را از درخواست کمک بیشتر

باز دارد. در عوض، به کودک خود کمک کنید تا نقاط ضعف را شناسایی کند و سپس، بسیار مهم، فرآیندهای

ساده و سرراست را برای مقابله/ جبران آن ایجاد کنید.

این می تواند به آنها اعتماد به نفس و مهارت های آینده کمک کند. سوالاتی برای شروع این نوع مکالمه می تواند با این جمله شروع شود:

“چه چیزی برای شما در مورد انجام … سخت است؟”

مشکل می تواند شامل کارهای روزمره باشد. به عنوان مثال، وظایفی مانند «ظرف بشورید» را به مراحلی

تقسیم کنید تا مرزها را تعیین کنید:

آیا ظروف باید ابتدا آبکشی شوند؟

ماشین ظرفشویی برای راه اندازی چقدرباید پر باشد؟

آیا شستن ظروف شامل کنار گذاشتن باقی مانده غذا می شود؟

آیا شامل پاک کردن پیشخوانمی شود؟

این کارها را با فرزندتان انجام دهید و در مورد مراحل آن صحبت کنید. آماده باشید که چندین بار این فرآیند

آموزشی را طی کنید تا به آنها در ایجاد این عادت کمک کنید.

برخی افراد یادآورهای بصری مانند برچسب ها، تخته های سفید، نمودارها یا نمودارها را راه های مفیدی برای

ایجاد عادات چند مرحله ای می دانند. برخی دیگر از چک لیست ها، آنالوگ یا دیجیتال/بر اساس برنامه برای

ارائه یادآوری استفاده می کنند. ببینید چه چیزی برای فرزند شما بهتر است.

9) به انواع خاصی از ارتباطات کمک کنید، به عنوان مثال : پاسخ به «حالت چطور است» یا «افشای تشخیص‌هایت».

این نوع وظایف ارتباطی عمومی را می توان به یک الگوی معمولی تقسیم کرد. این فرآیندها را با فرزندتان صحبت کنید و یادداشت کنید. علاوه بر این، معاشرت به طور کلی اغلب چیزی است که فرزند شما می خواهد، اما ممکن است طاقت فرسا باشد و در دستیابی به آن مشکل داشته باشد.

بحث و گفتگو برای شناسایی اینکه فرزند شما از چه نوع موقعیت‌های اجتماعی بیشتر لذت می‌برد (احتمالاً ۱:۱ یا گروه کوچک و حول یک فعالیت ساختاریافته) کلیدی است.

برای تعیین معیارهای موفقیت با فرزندتان کار کنید، به عنوان مثال، حداقل دو بار در هفته هنگام ناهار با یک دوست بنشینید، در چند ماه آینده به یک فعالیت هفتگی جدید بپیوندید، یا امسال در دو مهمانی شرکت کنید و …

10) در نهایت، به کودک خود کمک کنید تا محرک هایی را که باعث استرس یا تحریک بیش از حد می شوند شناسایی کند. یک مشکل ثابت در زمینه‌های چالش‌برانگیز دیگر می‌تواند این باشد که نمی‌دانید مرزهای راحتی فرزندتان با اجتماعی شدن، محرک‌های محیطی و غیره کجاست.

گذر از هر بخش و صحبت در مورد مرزها به شما و فرزندتان این امکان را می‌دهد که از قبل برنامه‌ریزی کنید که چه چیزی ممکن است در مقایسه با آنچه ممکن است خیلی زیاد موثر باشد.

مریم عبداللهی 

روانشناس و رواندرمانگر 

درمانگر تخصصی اختلالات یادگیری 

منبع