چگونگی درمان غیر دارویی اعتیاد

راهبردهای مداخلاتی شناختی

مداخلات شناختی هسته اصلی REBT برای اعتیاد به کار می باشد. بنابراین شناخت و تصحیح افکار غیرمنطقی اولویت درمان محسوب می شود. راهبردهای شناختی که برای این منظور به کار می روند عبارتند از:

به چالش کشیدن افکار غیرمنطقی

مجادله با افکار غیرمنطقی رایجترین راهبرد برای مداخلات است (الیس و درایدن، 1997). درمانگر به شکل سریع و مستقیم ماهیت مشکل ساز ذهنیت اعتیادی به کار  را بیان می کند. افراد مبتلا به اعتیاد به کار مجموعه تصورات نادرستی نسبت به کار دارند. رایجترین این افکار غیرمنطقی در زیر آورده شده اند:

• خودم باید یک کار را تکمیل کنم چرا که دیگران آن را به درستی انجام نمی دهند.

• من باید ساعات بیشتری کار کنم تا یک کار انجام شود.

• من باید ساعات طولانی کار کنم تا عملکرد مطلوبی داشته باشم و همکارانم به من احترام بگذارند.

• برای اینکه در چشمان رئیسم مثل یک الگو و نمونه بدرخشم باید سخت تر کار کنم و سخت کوشی ام را با اختصاص دادن زمان بیشتر به کار اثبات کنم.

• برای حفظ کردن شغلم، باید همیشه ساعات زیادی کار کنم.

• من باید وظایف کاری را در آخر هفته با خود به منزل ببرم و نباید آنها را پشت گوش بیندازم وگرنه حتما احساس گناه خواهم کرد.

در این راهبرد مراجع یاد می گیرد تا با این مفروضه ها با پرسیدن سوال هایی از قبیل: «چطور می توانم عملکرد خوبی داشته باشم بدون اینکه زمان بیشتری کار کنم؟» مجادله کند.

تغییر نحوه بیان خویش

در رویکرد REBT فرض بر اینست که مراجعان در اظهارات خود درباره کار از زبان نادرستی استفاده می کنند. همان طور که در بالا مثال زده شد این «بایدها» و «حتماها» مفروضه های تحریف شده ای هستند که زیربنای اعتیاد به کار می باشند. بنابراین نیاز است تا زبان مطلق گرا به منظور تغییرات سازنده در زندگی شغلی مراجع تصحیح شود.

درمانگر به مراجع کمک می کند تا متوجه شود که انتخاب ها و ترجیحات منطقی تری وجود دارد تا بتوانند جایگزین این مفروضه های مطلق شوند.

درمانگر به طور مستقیم به مراجع آموزش می دهد تا این تمرین را در بین جلسات درمانی ادامه دهد چراکه از این طریق مراجع می تواند الگوی زبانی خود را بشناسد و با آن چالش کند.

در ادامه:راهبردهای مداخلاتی هیجانی