نگرانی های رایج در مورد مراقبه و ذهن آگاهی و …

نگرانی ها در مورد ذهن آگاهی و مراقبه

من نمی توانم ذهن خود را از افکار خالی کنم –

بسیاری از مردم تصور می کنند که برای مراقبه لازم است ذهن خود را خالی کنند و از آنجایی که ذهن هیچوقت خالی نیست، فکر می کنند که نمی توانند مراقبه کنند.

در حقیقت مراقبه وذهن آگاهی به معنای داشتن فکر، احساسات و حواس است.

نکته اینجاست که لازم نیست آنها را رها کنید، بلکه باید بدون درگیر شدن یا قضاوت کردن آنها، به مشاهده این احساسات بپردازید.

[divider]

بسیار سخت است

این یک واکنش معمول برای یک ذهن سرگردان است؛ متمرکز ماندن بدون پرت شدن حواس کار سختی است. این تنها بخشی از تجربه مراقبه است و نه چیزی که نباید اتفاق بیفتد.

به محض اینکه متوجه می شوید ذهن شما منحرف می شود، به آرامی آن را به موضوع مورد نظر خود بازگردانید.

مهم نیست چند بار این اتفاق می افتد، فقط هر بار سعی کنید به آرامی به موضوع باز گردید.

[divider]

این روش تاثیر ندارد و درد را برطرف نمی کند –

گاهی مراجعه کنندگان مراقبه را به عنوان راهی برای رهایی از درد در نظر می گیرند، در حالیکه هدف به هیچ عنوان این نیست.

هدف از مراقبه مشاهده درد و واکنش نشان دادن در مقابل آن به یک روش موثر و با محبت است.

درست است که گاهی درد در نتیجه مراقبه تسکین پیدا می کند، اما هدف مورد نظر نیست.

[divider]

این روش مشابه تمرین های ریلکسیشن است که در گذشته انجام داده ام

در بسیاری از کتاب ها و وب سایت های کنترل اضطراب، مراقبه گاهی در لیست تمرین های ریلکسیشن قرار می گیرد.

با این حال ریلکسیشن با مراقبه یا مدیتیشن متفاوت است. ریلکسیشن اغلب یک عارضه جانبی از مراقبه است، اما هرگز هدف آن نیست.

هدف مراقبه مشاهده تجربه و انتخاب واکنش است که در این میان تمرین ریلکسیشن ممکن است یکی از آنها باشد.

[divider]

برای انجام مراقبه یا تمرین ذهن آگاهی باید مذهبی یا معنوی باشید –

این یک اعتقاد کاملا نادرست است. توجه آگاهی به عنوان یک مفهوم مادی ابداع شد و از آن پس در زمینه های مذهبی و مادی استفاده شده است.

شما و مراجعین تان می توانید انتخاب کنید که ذهن آگاهی را چگونه برای خود تمرین کنید.

نگرانی ها در مورد پذیرش

این عبارت معادل بی خیالی، اهمیت ندادن یا شکست است –

گاهی مراجعین من با صحبت های من نگران می شوند و تصور می کنند منظور من از پذیرش این است که باید درد یا ناراحتی به وجود آمده را قبول کنند و تا آخر عمر به آن دچار خواهند بود و قادر نیستند به طور کامل برخی فعالیت های زندگی خود را انجام دهند.

در حقیقت پذیرش ،بیشتر به معنای توانایی افراد در کامل زندگی کردن است. آنچه شما می پذیرید لحظه حال است.

با پذیرش هر لحظه شما جنگ بیهوده را رها می کنید و منابع خود را آزاد می کنید تا عملکردهایی را انتخاب کند که قادر خواهد بود در آینده به موثرترین شکل به دردها پاسخ دهد.

نگرانی ها در مورد مهربان بودن با خود

این کار خودخواهی و خودپسندی است –

این یکی از رایج ترین عباراتی است که در مورد مهربانی و دلسوزی برای خود از مراجعین می شنوم.

بسیاری از مردم فکر می کنند مهربانی با دیگران خوب است، اما مهربانی با خودمان خودخواهی است. پاسخ من به این افراد ساده است – چطور می توانید بدون اینکه در درجه اول با خود مهربان باشید، از دیگران مراقبت کنید و با آنها مهربان باشید؟

به دستورالعمل هایی که در هواپیما قبل از پرواز می شنوید فکر کنید: اگر نیاز به اکسیژن باشد یک ماسک اکسیژن برای شما وجود دارد که باید روی صورت خودتان بگذارید.

این مسئله نشان می دهد که حتی اگر با یک نوزاد سه ماهه یا یک سالمند نود ساله مسافرت می کنید، قبل از هر چیزی باید ماسک را روی صورت خود بگذارید، مهم نیست همسفران شما چقدر ضعیف و نیازمند کمک شما هستند.

اگر شما در درجه اول مراقب خود نباشید، امکان ندارد بتوانید از دیگران مراقبت کنید.

این کار نشان دهنده تنبلی و جان پروری است –

برخی مراجعین بلند پرواز و ایده آل گرای من می گویند اگر دست از خود انتقاد نکنند، به اهداف خود نمی رسند. این مسئله به ویژه به بیوفیدبک مربوط می شود که در آن برای دستیابی به نتیجه فرد باید خود را مورد انتقاد قرار دهد.

در حقیقت مهربانی با خود راهی است که بتوانید به روشی آرامتر در خود ایجاد انگیزه کنید و بسیار موثرتر از سرزنش کردن خودتان است.

این روش برای راضی کردن و خوشایند خودمان است –

برخی از مراجعین در درجه اول تصور می کنند صحبت در مورد مهربانی با خود برای این است که آنها را متقاعد کنم تجربه پیش رو چیز بدی نیست و نیاز است در این درد به دنبال خوبی باشند.

مهربانی با خود دقیقا عکس این مسئله است. هدف متقاعد کردن آنها برای دیدن خوبی های درد نیست، بلکه هدف این است در مقابل آن راحت باشند و آن را همانطور که هست ببینند.

من یک جلسه دلسوزی نمی خواهم –

گاهی برخی عمل مهربانی با خود را به عنوان راهی برای شکایت از مشکلات و دلسوزی کردن برای خود در نظر می گیرند.

در واقع مهربانی کردن با خود راهی برای رهایی از درد و رسیدن به مسائل مهم تر زندگی است.

• مریم عبداللهی 
• روانشناس و نوروتراپیست