در مورد اختلالات خلقی چه می دانید؟

خلق حال و هوای احساسی نافذ و پایداری است که به صورت درونی تجربه می شود و بر رفتار و درک فرد از جهان تاثیر می گذارد. عاطفه به تظاهر بیرونی خلق اطلاق می شود. خلق ممکن است طبیعی ، بالا یا افسرده باشد. افراد به طور معمول طیف وسیعی از حالات خلقی را تجربه می کنند و مجموعه ی تظاهرات عاطفی شان نیز به همان اندازه وسیع و بزرگ است؛ همچنین احساس می کنند که می توانند در حالات خلقی و عاطفی خود کمابیش مسلط باشند.

اختلالات خلقی گروهی از اختلالات بالینی هستند که مشخصه ی آنها این است که احساس تسلط از بین رفته و فرد رنج و عذابی عظیم می کشد. در بیمارانی که خلق بالایی دارند (مانیا)، گشاده خویی، پرش افکار، کاهش خواب، افزایش اعتماد به نفس و افکار خودبزرگ بینانه دیده می شود. در بیمارانی که خلق افسرده ای دارند (افسردگی)، از دست دادن انرژی و علاقه، احساس گناه، دشوار شدن تمرکز، از دست دادن اشتها و افکار مرگ یا خودکشی وجود دارد.

دیگر نشانه ها و علائم اختلالات خلقی عبارت است از تغییراتی در سطح فعالیت، توانایی های شناختی، تکلم و کارکردهای نباتی. این تغییرات تقربیا همیشه موجب مختل شدن کارکردهای بین فردی، اجتماعی و شغلی بیمار می شود. اگر بیمار فقط به دوره های افسردگی اساسی دچار شود، اصطلاحا گفته می شود که به اختلال افسردگی اساسی یا افسردگی یک قطبی مبتلا است. برای بیمارانی که به هردو نوع دوره ی افسردگی و مانیا (شیدایی) دچار می شوند و با فقط دوره های مانیا را تجربه می کنند، تشخیص اختلال دو قطبی مطرح می گردد. بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی را که هیچ دوره ای از افسردگی ندارند گاه با اصطلاحاتی نظیر «مانیای یک قطبی»، «مانیای خالص» توصیف می کنند.

طیبه گیلانی

کارشناس ارشد روانشناسی (مدیرارشد دپارتمان تحقیقات روان درمانی)