افسردگی مادران و تاثیرات آن روی کودک

افسردگی مادران به طور غیرمستقیم بر رفتار و رشد کودک تاثیر می گذارد.

مادران افسرده نگاه منفی تری به فرزند خود دارند. به همین دلیل از فرزندشان بیشتر ایراد می گیرند و او را بیشتر تنبیه می کنند؛ ایرادگیری و تنبیهی که خودش، مشکلات فرزند را بیشتر می کند.

افسردگی مادران به طور غیرمستقیم و از طریق و از طریق جوی که بر خانه حاکم است، بر رشد کودکان تاثیر می گذارد. به بیان دقیق تر، رفتار مادران افسرده، سازمان یافتگی کمتری دارد و فرزندشان را کمتر تحریک می کنند.

اما افسردگی آنان تاثیرات مستقیمی هم بر کودکان می گذارد: مادران افسرده، منابع روان شناختی لازم برای مادری کردن را ندارند و همین قضیه باعث بروز مشکلات رفتاری در فرزندشان می شوند. دانشمندان فهمیده اند مادرانی که نشانه های افسردگی آنان به تدریج فروکش کرده بود، فرزندان کارآمد تری داشتند. از سوی دیگر مادرانی که افسردگی آن ها بیشتر شده بود فرزندان ناکارآمدتری داشتند.

دانشمندان دریافته اند که افسردگی، مادران را به بچه داری بدون مراقبت (یعنی عدم دسترسی هیجانی کودک به مادر، ارتباطات ضعیف، ضد و نقیض رفتار کردن مادر، تنفر و درگیری بیش از حد) رابط می دهند. اما کمپبل (1996) متذکر می شود که افسردگی مادر و سایر آسیب های روانی والدین غالبا با عوامل خطر دیگر همراه می شود و با در نظر گرفتن تمام عوامل خطر، بهتر می توانیم سازگاری کودک را توضیح بدهیم تا صرفا با در نظر گرفتن سلامت روانی والدین.

استرس زندگی و گرفتاری های روزمره نیز با کاستن توانایی های والدین، بر سازگاری کودک تاثیر سوء می گذارد. تحریک پذیری، غم، نفرت و منفی گرایی مادران افسرده، در والدینی که افسردگی بالینی ندارند اما زیر فشارند نیز دیده می شود. عده ای گفته اند که استرس بر خلق والدین تاثیر منفی می گذارد و همین تاثیر زمینه را برای خوب پدر و مادری نکردن والدین و آسیب دیدن کودک فراهم می آورد.

[divider]

.  فاطمه امیری روانشناس بالینی و نوروتراپیست