رفتار درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی

یکی از مشکلات اصلی بسیاری از افراد این است که نمی دانند چگونه به تمرکز و آرامش درونی رسیده و بتوانند بر احساسات خود فائق آیند.

ما واکنش های مختلفی از جمله: اجتناب، تسلیم و مقاومت در برابر موضع نشان می دهیم، برای این منظور نیز دائما خود را سرگرم فعالیت های مختلف می کنیم از فکر کردن به موضوعاتی که باعث رنجش روحی ما شده خودداری می کنیم و تلاش می کنیم که دیگر با آن رو به رو نشویم و یا موضعی دفاعی به آن می گیریم.

ما درباره مشکلات خود با دیگران صحبت و درد و دل می کنیم، شرایط پیش آمده را بررسی می کنیم و سعی می کنیم که با قدرت و برخورداری از تفکر مثبت، راه حلی برای بیرون آمدن از آن بیابیم که همه اینها در حالت طبیعی خود بجا و درست هستند، در صورتی که از ندای درون ناشی شده و تصمیمات براساس عقل و منطق  و در کمال آرامش گرفته شوند.

مشکل از اینجا ناشی می شود که ما با خود رو راست نبوده و هیچ تلاشی نمی کنیم که درون و وجودیت خود را بشناسیم و بدون در نظر گرفتن واقعیت های موجود قضاوت می کنیم و تصمیم می گیریم و ما هیچگاه با چنین سیاستی به جایی نمی رسیم.

ما باید هنر آرامش داشتن و کنترل اعصاب را بیاموزیم و از حالات اضطراب، افسردگی، خاطرات دلخراش یا دیگر آسیب های احساسی در وجود اگاه باشیم.

به طور خلاصه، ما باید هنر این را داشته باشیم که به ندای درونی خود گوش فرا دهیم و نگذاریم چیزی میان ارتباط ما با درونمان حائل شود. به هنگام صحبت با فرزند یا دوستمان، همواره تلاش می کنیم که به حرف های او با دقت گوش دهیم و نشان دهیم که صحبت ها و وجود فرد مقابل برای ما اهمیت دارد ولی هیچگاه کوششی برای ایجاد ارتباط با درون و باطن معنوی خود نمی کنیم.

برای خود دلسوزی نمی کنیم، در صورتی که این نهاد و باطن رنج دیده ماست که به محبت، توجه، حضور همیشگی و اشتیاق به همنشینی با او نیاز دارد. احساسات درونی ما به توجه و رسیدگی نیاز دارند تا التیام یابند.

این اولین قدم در فرآیند رفتار درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی ست: ایجاد یک رابطه دو سویه مبتنی بر رو راستی و توجه به خویشتن.

در نتیجه، ما احساسات درونی خود را چون خشم، افسردگی، ناراحتی و … را مرکز توجه خود قرار داده و با عطوفت به آنها رسیدگی کنیم.

درمان از آنجایی شروع می شود که فرد نسبت به احساسات خود آگاهی پیدا می کند  تا جایی که دیگر یک پروسه درمانی محسوب نمی شود، بلکه عکس العملی متقابل و طبیعی نسبت به رنج و آسیب های درونی ست.

اما آیا تا به حال به اهمیت این موضوع اندیشیده اید؟! عمل گوش فرا دادن و توجه به احساسات و تجارب، اثرات چشمگیری را بر جای می گذارد. در مرحله آغازین،  عمل گوش کردن و توجه به احساسات، فرآیندی ست که ما از بروز هرگونه عکس العملی خودداری می کنیم و تلاش می کنیم که درد و رنج درونی را تحمل کنیم تا کارآزموده شویم و این چیزی است که از آن به عنوان توجه، مراقب و آگاهی از خویشتن یاد می کنند و یکی از ویژگی های اصلی رفتار درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی ست: آگاه و هشیار بودن نسبت به ( سختی، درد و رنج و …) که می کشیم، بدون وجود هیچگونه مانع فکری.

این همان روراستی و توجه به خویشتن است که با میل و رغبت ما انجام می شود و ما دیگر از رو به رو شدن با احساسات خویشتن هراسی نداریم، دیگر از مقاومت در برابر احساسات خبری نیست.

ادامه مطلب صفحه بعدی