رفتار درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی

همان طور که در قسمت های پیشین به آن اشاره گشت از جمله : وظایف یک روانپزشک، کمک به بیمار در جهت ایجاد رابطه آگاهانه با من خویشتن است. رفتار درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی به بیمار آموزش می دهد که چگونه به احساسات خود سامان دهند، خود را با آن سازگار کنند و همچنانکه که بیمار این پروسه را طی می کند، فضایی در اطراف آلام خود ایجاد می کند که به آن “فضای درمانی توجه” می گویند.

واکنش هایی که ما از خود بروز می دهیم همه ناشی از ترس یا عصبانیت است و هیچ کدام به پروسه درمانی ما کمکی نمی کند.

توجه و تمرکز بر روی احساسات سبب می شود که ما از ذهن بازتری برخوردار باشیم و فضایی را در ذهن و درون خود بوجود بیاوریم تا بتوانیم میان احساسات خود تمایز ایجاد کنیم.

طور خلاصه، عکس العمل های ناآگاهانه مانع از تغییر تفکر و اندیشه می شود، اما تمرکز و توجه راه را برای ایجاد تغییرات و تحولات هموار می کند و این یکی از اصول مهم روان شناسی ذهن (آگاهی از افکار، رفتار، هیجانات و انگیزه ها) است.

توجه، بودن در زمان حال و آگاهی از احساسات و افکار به معنای بروز آن حس، تفکر و … و غوطه ور بودن در آنها نیست.

هدف اصلی رفتار درمانی ذهن، دوباره مرور کردن و دوباره تجربه کردن آلام و احساسات درونی نیست، بلکه تغییر نحوه برخورد با آسیب ها و رنج و درد های درونی است.

این فرآیندی ست که از آن به عنوان ” همنشینی با احساسات” یاد می شود؛ جایی برای رفتن نداشته باشیم، کاری برای انجام نداشته باشیم، فقط 100 درصد درکنار و متوجه احساسات خویشتن باشیم و انها را چیزهایی در نظربگیریم که نیاز به مراقبت، توجه و رسیدگی ما دارند.

در واقع، در این حالت ما موضع خود را از حالت فردیت به بی طرف بودن و در نظر گرفتن واقعیت عینی تغییر می دهیم. در حالت اول، احساساتمان کنترل  ذهن و رفتار ما را بدست می گیرند، اما در حالت دوم، ما در کمال آرامش و بدون هیچ ترسی با احساساتمان رو به رو می شویم که این روش اثر التیام بخشی بسیار زیادی دارد. به عبارت دیگر، فضای در درون و نهاد  ما ایجاد می شود که سبب می شود احساسات خود به خود از درون تسکین پیدا کنند.

برای مثال، مراجع خانمی بود که از اضطراب و استرس همیشگی رنج می برد، این احساسات همواره با او بود و باعث بروز علائم افسردگی در او شده بود. او روش های درمانی مختلفی را مورد امتحان قرار داده بود، اما همه بدون نتیجه باقی مانده و بیماری افسردگی او را ترک نمی کرد.

زمانی که پزشک از مراجع خانم پرسید که این ایشان  اضطراب و استرس را به چه رنگ می بیند، بیمار احساس سردرگمی کرد.

مسلما، تا قبل از این و جلسات درمانی گذشته ، هیچ پزشکی چنین سوالی را در حضور او مطرح نکرده بود و در واقع هیچ کس در جستجوی درون و احساسات واقعی او نبود. هیچ کس سعی نکرد که بررسی کند در درون او چه اتفاقاتی رخ می دهد. پس از چند جلسه درمان، بیمار توانست با من خویشتن رابطه ای آگاهانه برقرار کند و متوجه شود که او همه چیز را به رنگ سیاه می بیند و همین عامل بود که باعث ایجاد یک توده خیالی سیاه رنگی  در درون او شده بود. حالا بیمار با یک شیء یا جسم ملموس سروکار دارد. همانطور که بیمار  آگاهانه و هشیارانه به ایجاد یک فضای درمانی در اطراف شیءسیاه رنگ اقدام می کند، همزمان آن گلوله خیالی هم شروع به نرم شدن می کند و به تیرگی می گراید.

هر چقدر که بیمار به احساسات خود توجه می کند، گلوله سیاه رنگ خیالی تغییر رنگ می دهد و رنگ روشن تری به خود می گیرد تا اینکه در نهایت به خاکستر تبدیل می شود و از آن چیزی در قلب و ذهن بیمار باقی نمی ماند. حال، بیمار احساس آزادی پیدا می کند و افسردگی به طور کامل بهبود یافته است.

انرژی منفی، رفتار و  احساسات سردی که از افسردگی ناشی میشد، از بین رفته و جای خود را به انرژی ها و تفکرات مثبت داد.

از اینجا به بعد بیمار دیگر تصور نمی کند که قربانی تصورات، اضطراب و هراس خویش است. به تدریج احساسات و تفکرات مثبت در او ظهور پیدا می کند که  همه ی اینها از روراستی و رو به رو شدن با احساسات منتج می شود.

آنچه که بیمار شاهد بود این بود که بیماری خود به خود از درون شروع به التیام یافتن کرد، در صورتی این خود شخص بیمار بود که به من خویشتن اش کمک کرد، احساساتش را در نظر گرفت و به انها توجه کرد.

در روش درمانی مدیتیشن ذهن که به اصطلاح ماساژ ذهن نیز نامیده می شود، به بیمار انرژی التیام بخش و مثبت داده می شود که این انرژی ها فضاهای سرد و خالی درون بیمار را روشن کرده و به کار می اندازد و با هر تماس ملایم، این آلام و دردها شروع به ناپدید شدن می کنند. در جلسات آنلاین رفتار درمانی ذهن نیز چگونگی ماساژ یا همان مدیتیشن ذهن آموزش داده می شود.

یکی از مشکلاتی که روانپزشکان با مواجه هستند، قطع امید بیمار در بهبود یافتن، شکست ها و چالش هاست. ذهن آگاهی فرد را قادر می سازد که بر روی احساسات خود کنترل داشته باشد، تعادل خود را حفظ کند و از بروز واکنش های افراطی پرهیز کند.

ما می آموزیم که بیشتر جانبدار باشیم تا اینکه رفتارهای نادرست از خود بروز دهیم. ما چگونه دوست بودن با من خویشتن را می آموزیم.

شما نیز می توانید خود را امتحان کنید و ببینید که چقدر توانایی کنترل احساست خود را دارید و چقدر با من خویشتن (خود) دوست هستید.

منبع سایت:

mentalhelp.net