حرف نزدن کودکان را جدی بگیرید

حرف نزدن کودکان را جدی بگیرید……محققان می‌گویند حرف نزدن بعضی کودکان میتواند به دلیل وضعیتی موسوم بهselective mutism باشد.

این آشفتگی در واقع نوعی هراس یا فوبیای سخن گفتن است که در آن بچه (کودک)هنگام (موقع) سخن گفتن به یک نقطه خیره شده و عضلاتش محکم میشود. این حالت با خجالتی بودن بطور کامل مختلف (متفاوت) است.

این کودکان در خانه به آسانی حرف میزنند ولی در شرایط دیگر بطور کامل ساکت می‌شوند. پژوهشگران می‌گویند این وضعیت بطور معمول از سن و سال پیش از پنج سالگی آغاز میشود اما میتواند تا سنین مدرسه رفتن بازشناسی (تشخیص) داده نشود. گسترش این شکل (نوع) حرف نزدن در کودکان دوزبانه سه برابر بیشتر از متداول است که میتواند به دلیل بیشتر بودن میزان دلهره (استرس) در زندگی آنها باشد.

این وضعیت میتواند سبب اختلالات جدی در ارتباطات بچه (کودک) شده و در فراگیری او دشواری هایی ایجاد نماید.حرف نزدن اضطرابی میتواند همراه با دیگر اختلالات مرتبط به پریشانی (اضطراب) و یا همراه با اوتیسم بروز کند.

درمان این شکل (نوع) از حرف نزدن با تغییر در محل زندگی طفل است. آنها را در فازهای جداگانه پیش روی محیط‌های جدید گذاشته و در هر مرحله میزان شلوغی و دلهره (استرس) محیط را افزونتر انجام می‌دهند. در همون حال طفل را از نشانه‌های پریشانی (اضطراب) و مجراهای مواجه شدن با آن آموزش می‌دهند. کلید کامیابی در مقابله با این اشخاص وجود یک روانشناس مورد اعتماد طفل است که با این بیماری آشنایی کامل داشته باشد.

[divider]

یکی از راهکارهای کم حرف زدن در کودکان

از گفتن جمله هایی مثل «چقدر خجالتی و اندک حرف هستی» در محل خانه، «ببخشید دخترم زیاد حرف نمیزنه، میترسه» به دیگران و در جمع و یا تذکر این که «سلام کردی؟» جدا امتناع کنید. با این حرف‌ها فقط او مطمئن میشه که کاری نمی‌تونه بکنه.

نخواهید که به شتاب وارد جمع بشه. کنار گذاشتن هراس به مرور میتونه اتفاق بیفته، اندک حرف بودن درصدی علت ژنتیکی در کودکان دارد. با برچسب زدن این عنوان، مهر دائمی به شخصیت او نزنید. توی خونه هرچه افزونتر با او گفتگو کنید.، رابطه با بقیه هم برای او آسان‌تر میشه. آغاز زمینه بازی با یکی ۲ تا از کودکان اندک سن و همسالان خودش را مهیا کنید بعد از آن به آهستگی در موقعیت‌های شلوغ‌تر قرارش بدید و با انجام هر جنبش کوچیکی که گرایش به جمع رو نشون میده تشویقش کنید. بازی‌های عروسکی مثل عروسک‌های انگشتی با او بکنید و نمایش بازی کنید، قصه بیان کنید و از وی بخواهید که برای تصاویر کتاب قصه بسازد.

• مریم عبداللهی 
• روانشناس 
• درمانگر تخصصی کودکان 
• عضو انجمن روانشناسی ایران