تاثیر هورمون زنانه بر آسیب های ناشی از آنفلوآنزا

محققان دانشگاه جان هاپکینز بلومبرگ در مری لند اخیرا طی آزمایش هایی که روی یک موش انجام داده اند، کشف جالبی کرده اند. آنها دریافته اند که پروژسترون علائم عفونتی آنفلوآنزا را کاهش داده و به بهبود سریع تر ریه ها کمک می کند.

پروژسترون یک استروئید طبیعی است. این هورمون در چرخه قاعدگی، حاملگی و رشد جنین نقش مهمی دارد. آنالوگ پروژسترون بخش اصلی قرص پیشگیری از بارداری است و به طور منظم توسط حدود 100 میلیون زن جوان در جهان مصرف می شود.

یک اتفاق به ظاهر نامرتبط اما مشترک بروز آنفلوآنزا می باشد. در امریکا سالانه میلیون ها نفر به آنفلوآنزا مبتلا می شوند. صدها هزار نفر در بیمارستان بستری می شوند و هزاران نفر جان خود را از دست می دهند. زنانی که در سن باروری هستند، دوبرابر مردان پیامدهای ناشی از عفونت آنفلوآنزا را تجربه می کنند.

شاید علیرغم اینکه خانم ها زیاد از داروهایی بر مبنای پروژسترون مصرف می کنند، در رابطه با واکنش این هورمون با عفونت ها اطلاعات کمی در دست است.

پروژسترون و آنفلوآنزا

سابرا کلاین، استاد میکروبیولوژی و ایمونولوژی، به بررسی نقش پروژسترون بر روی علائم ویروس آنفلوآنزا پرداخت. تیم تحقیقاتی ایمپلنت ها پروژسترون را در برخی از موش های ماده جاسازی کردند و بقیه موش ها را بدون این ایمپلنت رها کردند. سپس همه موش ها را به ویروس آنفلوآنزا آلوده کردند.

هر دو گروه از موش ها مریض شدند؛ اما موش هایی که دارای ایمپلنت پروژسترون در بدن خود بودند، عملکرد بهتری در ریه هایشان مشاهده شد، دچار التهاب کمتر ریوی شدند و هر گونه آسیب ریوی به سرعت بهبود پیدا کرد. افزایش سرعت بهبود این شرایط محققان را متعجب کرد. سابرا کلاین در این باره می گوید:

در ابتدا تصور می کردیم که پروژسترون باعث بدتر شدن شرایط آنفلوآنزا می شود، زیرا بارداری به عنوان یک عامل خطرساز مطرح است. اما مشاهده کردیم که پروژسترون به خوبی از موش های ماده در مقابل بیماری محافظت کرد و به کاهش التهاب و بهبود عملکرد ریوی کمک کرد.

نقش amphiregulin

البته وجود مسئله ای در این میان باعث تردید تیم تحقیقاتی شد. کلاین و تیمش به بررسی ریشه تعامل غیر منتظره پروژسترون پرداختند. به نظر می رسد که پروژسترون با افزایش تولید یک عامل رشد – amphiregulin – در پوشش داخلی ریه  به حفاظت آنها کمک می کند. زمانی که محققان به بررسی چگونگی ترمیم ریه پرداختند به این عامل رشد رسیدند.

هورمون ها بر روی بخش های گسترده ای از بافت ها تاثیر می گذارند، اما این اولین باری بود که تاثیر هورمونی بر روی یک عامل رشد اپیتلیال در خارج از دستگاه تناسلی مشاهده شد.

برای بررسی مجدد نتایج تیم تحقیقاتی موش هایی را پروش دادند که amphiregulin تولید نمی کردند. همانطور که پیش بینی شد، زمانی که این موش ها دچار عفونت آنفلوآنزا می شدند، ویژگی های حمایتی و درمانی پروژسترون بر روی آنها تاثیری نداشت.

زمانی که این موش ها دچار آنفلوآنزا شدند، میزان پروژسترون به طور طبیعی افت پیدا کرد. هر موش ماده ای که از قرص های ضد بارداری مبتنی بر پروژسترون استفاده می کرد، این کاهش را در میزان پروژسترون مشاهده کرده و در یک جریان ثابت پروژسترون دریافت می کرد.

دریافت پروژسترون و داده های آنفلوآنزا

تا به امروز هیچ ادبیات علمی اطلاعاتی در مورد ارتباط بالقوه بین شدت آنفلوآنزا و پروژسترون ارائه نداده است. به این منظور محققان در مرکز جان هاپکینز که پرسشنامه هایی در رابطه با داده های آنفلوآنزا به بیماران می دادند، کنترل بارداری را نیز شروع کرده اند.

در نهایت پاسخ های داده شده به این سوالات شکاف دانشی را پر خواهد کرد و به دانشمندان ایده بهتری نسبت به چگونگی این اثر محافظتی بر روی انسان خواهند داشت.

منبع:

http://www.medicalnewstoday.com/articles/312900.php

نگارنده: سمیه محمدی

گروه پزشکان جایروس