آیا پرتوهای تلفن های همراه باعث سرطان می شوند؟

آیا تلفن های همراه باعث بروز سرطان می شوند؟ این سوال در سه دهه اخیر به شکل های مختلفی پاسخ داده شده است. در عین حال به رغم تلاش های تحقیقاتی بسیاری از دانشمندان پاسخ این سوال تا حدی مبهم باقی مانده است. یافته های اخیر مجددا بحث هایی را در رابطه با این سوال به راه انداخته است.

یافته های اولیه مربوط به تحقیق برنامه سم شناسی ملی (NTP) در رابطه با استفاده از تلفن همراه و ابتلا به سرطان در سال 2016 در دسترس عموم قرار گرفت. این تحقیق نشان داد موش هایی که در معرض پرتوهای تلفن همراه قرار گرفته اند تا حدود 22 تا 33 درصد به تومورهای مغزی مبتلا شدند، به ویژه تومورهایی از نوع گلیوما.

قبل از هر گونه نتیجه گیری ابتدا باید به بررسی جزئیات مهمی در رابطه با یافته های NTP بپردازیم. ابتدا اینکه بیشترین میزان گلیوما در بین موش های نر مشاهده می شد، در موش های ماده افزایش زیادی از تومور مغزی مشاهده نمی شد. دوم اینکه میزان رشد گلیوما در بین موش های مورد نظر حدودا 2 درصد بوده و این نشان می دهد که افزایش نرخ بیماری مشاهده در گوره مورد نظر معنادار نیست. س.م اینکه این موش ها از دوران جنینی و به مدت 9 ساعت در روز و 7 روز در هفته در مقابل پرتوهای تلفن همراه قرار می گرفتند، این میزان خیلی بیشتر از حالت طبیعی در زندگی روزانه است.

قبل از پاسخ به این سوال که با این اطلاعات چه کنیم، اجازه دهید داده های بیشتری را در مورد تلفن همراه و سرطان مورد بررسی قرار دهیم. قبل از اینکه بتوان سرطان زائی تلفن های همراه را نتیجه گیری کرد، یک سری موانع فیزیکی وجود دارد. اولین و مهم ترین آنها این است که پرتوها منتشر شده از تلفن های همراه از نوع غیر یونیزه می باشد و به لحاظ نظری باید توانایی آسیب رساندن به DNA باشد، آسیب دیدن DNA منجر به بروز سرطان می شود.

تلفن های همراه فرکانس های رادیویی منتشر می کنند، مشابه گروه های FM و AM در رادیو که برای تمام کسانی که رادیو گوش می دهند، آشناست. فرکانس های رادیویی درجه حرارت بافت های بیولوژیکی را افزایش می دهد، اما این اثر بسیار کم است و قدرت تولید سرطان را ندارد. فرکانس های بالاتر اشعه X و اشعه گاما و پرتوهای یونیزه توانایی تلید سلول های سرطانی را در بدن دارند.

مانعدیگر شواهدی است که وجود دارد. تحقیقاتی که بر روی یک میلیون نفر در رابطه با تاثیر استفاده از موبایل و ارتباط آن با سرطان انجام شد، شواهدی در رابطه با افزایش خطر سرطان در این افراد مشاهده نشد.

محققان تخمین زده اند که حتی اگر تاثیر تلفن همراه 10 سال طول بکشد و خطر نسبی آن در بروز سرطان در نظر گرفته شود، بنابراین باید میزان گلیومای مشاهده شده در چند سال اخیر 40 درصد افزایش یافته باشد. اما در واقع 20 سال قبل از 2008، قبل از انجام این تحقیق، میزان بروز گلیوما ثابت نسبتا ثابت مانده بود.

گرچه بحث قبلی میزان اضطراب ناشی از سرطان را در صورت استفاده از تلفن همراه کاهش می دهد، اما لیست زیر نیز جالب خواهد بود.

استفاده از هندزفری بلوتوث قرار گرفتن در معرض امواج ناشی از تلفن همراه را در حدود یک هزارم کاهش می دهد. اتفاده از هدفون های سیم دار میزان قرار گرفتن در برابر این امواج را به صفر می رساند. فاصله از دستگاه به میزان قابل توجهی خطر اشعه های ناشی از آن را کاهش می دهد.

نکته آخر اینکه با کاهش سیگنال خروج پرتوها از تلفن همراه افزایش می یابد. یعنی برقراری تماس در مکان هایی که قدرت سیگنال خوب است، میزان انرژی و در نتیجه پرتوها برای کامل کردن مکالمه کاهش پیدا می کند.

مجددا اظهار می داریم که پرتوهای خارج شده از تلفن های همراه غیر یونی هستند و آسیبی به DNA نمی رسانند. با این حال اگر نسبت به این مسئله اطمینانی وجود ندارد، استراتژی های وجود دارد که می توان از طریق آنها میزان قرار گرفتن در معرض پرتوهای مضر تلفن همراه را کاهش داد. و اگر استراتژی های کاهش خطر موفق عمل نکنند، بهتر است به جای در نظر گرفتن خطرات پرتوهای تلفن همراه، به دیگر علل مرگ و میر کمی بیشتر فکر کنید.

طبق تحقیقات انجام شده خطر مرگ در تصادفات رانندگی، سقوط کردن و مسمومیت های غیر عمدی 200 درصد بیشتر از خطر مرگ با تومورهای مغزی می باشد. خطر مرگ ناشی از صدمه رساندن به خود یا بیماری های مزمن تنفسی به ترتیب 250 و 1000 درصد بیشتر از خطر مرگ ناشی از تومورهای مغزی به وجود آمده به وسیله تلفن های همراه است. خطر مرگ از دیگر سرطان ها و بیماری های قلبی نیز 3600 درصد است.

بنابراین بحث سرطانزایی تلفن های همراه تا حدی نیمه تمام باقی می ماند و به علاوه مسائل مهم تری برای نگرانی وجود دارند.

منبع:

https://www.psychologytoday.com/blog/neuraptitude/201608/do-cell-phones-cause-cancer-maybe-probably-not

نگارنده: سمیه محمدی

گروه پزشکان جایروس