مننژیوم | راه های تشخیص و درمان آن

مننژیوم توموری است که بر روی غشاهای پوشش دهنده مغز و نخاع (صرفا قسمت درون جمجمه)، شکل می گیرد.

به طور خاص، این تومور بر روی سه لایه از غشاهایی که مننژیوم نامیده می شوند شکل می گیرد.

این تومورها اغلب به آرامی رشد می کنند. بیش از 90% این تومورها خوشخیم (غیر سرطانی) هستند.

بیشتر مننژیوم ها در مغز به وجود می آیند. اما آنها همچنین ممکن است که بر روی قسمت هایی از نخاع نیز تشکیل شوند.

غالبا، مننژیوم ها علائمی را ایجاد نمی کنند و نیازی به درمان فوری آنها نیست. اما رشد مننژیوم های خوشخیم می تواند مشکلات جدی را ایجاد کند. در برخی موارد، رشد این تومور می تواند کشنده باشد.

مننژیوم ها شایع ترین نوع تومور هستند که از سیستم عصبی مرکزی گسترده می شوند. این تومورها در زنان بیش از مردان به وجود می آیند.

برخی مننژیوم ها در دسته تومورهای غیرعادی قرار می گیرند. آنها نه خوشخیم هستند و نه بدخیم (سرطانی). اما ممکن است بدخیم شوند.

تعداد کمی از مننژیوم ها سرطانی هستند. آنها مستعد رشد سریع هستند. آنها همچنین ممکن است به بخش های دیگر مغز و فراتر از آن (معمولا به ریه ها)، نیز سرایت کنند.

دلایل و عوامل افزایش دهنده احتمال ابتلا به مننژیوم

عوامل بروز مننژیوم به خوبی فهم نشده اند. با این حال، دو عامل افزایش دهنده خطر ابتلا به مننژیوم شناسایی شده است.

• در معرض پرتوها بودن
• نوروفیبروماتوز نوع 2 ، یک نارسایی ژنتیکی

زخم های پیشین نیز ممکن است عاملی برای ابتلا به این تومور باشد، اما مطالعه ای که اخیرا در این باره انجام شده است، این قضیه را تایید نمی کند. مننژیوم ها در جاهایی یافت می شوند که شکستگی جمجمه اتفاق افتاده است. آنها همچنین در مکان هایی مشاهده می شوند که غشای اطراف مغز آسیب دیده است.

یک پژوهش میان مننژیوم و هورمون پروستروژن ارتباط برقرار می کند.

خطر ابتلا به مننژیوم در زنان میانسال بیش از دو برابر مردان است. در بیشتر موارد مننژیوم در سنین بین 30 تا 70 سالگی رخ می دهد. آنها به ندرت در کودکان مشاهده می شوند.

علائم ابتلا به مننژیوم

به این دلیل که مننژیوم ها با سرعت خیلی کمی رشد می کنند، علائم آنها نیز به تدریج گسترش می یابند. در مواردی نیز اصلا علائمی در بر ندارد. شایع ترین علائم عبارتند از:

• سردرد
• تشنج
• دید تار
• ضعف در دست ها و پاها
• بی حسی
• دشواری در تکلم

تشخیص مننژیوم

به ندرت اتفاق می افتد که مننژیوم ها پیش از رشد علائم شان، تشخیص داده شوند.

چنانچه علائم مبین احتمال وجود تومور باشد، ممکن است پزشک یک تصویربرداری از مغز را تجویز نماید. این تصویربرداری می تواند MRI  و/یا CT اسکن باشد. تصویربرداری به پزشک این امکان را می دهد که موقعیت مننژیوم را شناسایی کند و اندازه آن را تعیین نماید.

در مواردی نیز ممکن است بیوپسی انجام گیرد. یک جراح برای تعیین خوشخیم یا بدخیم بودن تومور، قسمتی یا تمام تومور را خارج می کند.

درمان مننژیوم

چنانچه تومور علائمی را ایجاد ننماید، “مشاهده و رصد تومور” توصیه می شود. تصویربرداری از مغز در فواصل زمانی مشخص برای تعیین رشد یا عدم رشد تومور انجام می پذیرد.

اگر رشد تومور تهدیداتی را برای سلامتی فرد ایجاد نماید، یا اینکه علائم شروع به گسترش کنند، ممکن است جراحی ضروری شود.

اگر جراحی لازم باشد، معمولا «کرانیوتومی» انجام می پذیرد. این روش شامل برداشتن قسمتی از استخوان جمجمه می شود.  اینکار سبب می شود که جراح به قسمت آسیب دیده مغز دسترسی داشته باشد.

پس از آن، جراح تمامی تومور – یا تا حدی که قابل استخراج باشد –  را استخراج می کند. در نهایت، استخوانی که در ابتدای فرایند برداشته شده بود، در جای خود قرار می گیرد.

موقعیت مننژیوم تعیین می کند که تومور تا چه میزان برای جراح قابل دسترسی است. چنانچه نتوان از طریق جراحی به آن دسترسی پیدا کرد، ممکن است از رادیوتراپی استفاده شود. پرتودرمانی ممکن است منجر به کوچک شدن تومور شود و یا اینکه از رشد بیشتر آن جلوگیری کند.

پرتو درمانی چگونه انجام میشود

همچنین اگر تومور مورد نظر بدخیم باشد، رادیوتراپی میتواند برای از بین بردن سلول های سرطانی مورد استفاده قرار گیرد. همچنین از این روش می توان برای قسمت هایی از تومور که جراح قادر به خارج کردن آن نبوده است، استفاده کرد.

شما خواننده عزیز در صورتی که با توجه به علائم ذکر شده، وجود این تومور را در خود حس می کنید، جهت بررسی شرایط خود و جلوگیری از رشد احتمالی این تومور، می توانید با کلیک روی اینجا، فرصت ویزیت بهترین جراحان مغز و اعصاب تهران و درمان این عارضه توسط ایشان را به دست آورید.