سیر لکنت زبان از نظر سنی

ممکن است کودکان پیش ‏دبستانی، که لکنت دارند، درجه‏ هایی‏ از اضطراب اجتماعی داشته باشند و از مدرسه رفتن امتناع‏ کنند. در سنین بالاتر، امکان دارد دانش‏ آموز مشکلاتی از نظر ارتباط با همسالان و فعالیت‏های اجتماعی پیدا کند یا برای‏ طفره رفتن از صحبت در کلاس، با افت تحصیلی مواجه شود. در سنین بالاتراحتمال دارد با  مشکلاتی از قبیل محدودیت در انتخاب شغل و پیشرفت‏های اجتماعی مواجه شوند.

در مورد سیر این بیماری از نظر سنی،چهار مرحله تعریف‏ شده است:

1) دوره‏ ی پیش از مدرسه:
در این مرحله لکنت ، گاهی اتفاق می افتد‏ ؛ مثلا چند هفته یا چند ماه وجود دارد؛ ولی در فواصل آن‏ دوره‏ های طولانی،تکلم طبیعی می‏شود. در این دوره، درصد زیادی از بیماران، خودبه‏ خود بهبود می‏یابند.

در این دوره کودک‏ بیشتر وقتی لکنت پیدا می‏کند که هیجان‏زده یا آشفته باشد یا مطالب زیادی را بخواهد یک مرتبه بگوید یا به نوعی تحت فشار باشد.

2) سال‏های اول تحصیل ابتدایی:
معمولا لکنت، مزمن است‏ و گاه گاهی تکلم نرمال است(برعکس مرحله قبل)، در این‏ مرحله فرد از مشکل خودش آگاه است و خود را بعنوان کسی‏ که مشکل گفتاری دارد، می‏شناسد.

3)نوجوانی:
مرحله سوم بعد از سن 8 سالگی آغاز می‏شود و شامل سن نوجوانی نیز می‏گردد ، در این مرحله لکنت عمدتا در پاسخ به وضعیت‏های مختلفی که شخص در آن قرار می‏گیرد تغییر می‏کند: خواندن متن درسی در کلاس، صحبت با غریبه‏ ها، خرید از فروشگاه، صحبت با تلفن،… در این مرحله بیان بعضی از کلمات یا صداها که بسیار سخت‏ تر از بقیه است به وضوح مشخص می شوند.

4)بزرگسالی:
این مرحله شامل اواخر نوجوانی و دوره‏ بزرگسالی است و با علائمی نظیر ترس یا خجالت‏ از حضور در جمع ، دیده می‏شود.

سیر بیماری لکنت ، معمولا طولانی است و شامل مراحلی‏ از دوره‏ه ای بهبودی و تشدید(به مدت چند هفته یا چند ماه) است. تشدید لکنت عمدتا وقتی رخ می‏دهد که فرد تحت فشار و اجبار برای سخن گفتن قرار گیرد.

منبع:

The nature of stuttering

طیبه گیلانی

کارشناس ارشد روانشناسی (مدیرارشد دپارتمان تحقیقات روان درمانی)