روان درمانی میان فردی

داشتن رابطه خویشاوندی و یا وابستگی به کسی یا کسانی، خواه از نوع روابط خانوادگی باشد یا از نوع روابط عاشقانه و یا عشق افلاطونی، بخشی از آن چیزی ست که ما را انسان می سازد.

در بیشتر مواقع، این روابط خویشاوندی زندگی ما را هدفمند و ارزش دار کرده و سبب بوجود آمدن فرست هایی برای برقراری ارتباط اجتماعی و تقویت آن می گردد.

با این وجود، منوط به اینکه ما چگونه با آن برخورد می کنیم، می تواند بر سلامت روانی ما تاثیر بگذارد.

اساسا روان درمانی میان فردی توجه خود را بر چگونگی اثر گذاری این روابط اجتماعی و خانوادگی بر سبک زندگی ما و نیز چگونگی اثرگذاری مشکلات روحی و روانی بر روی روابط و وابستگی های خویشاوندی معطوف می سازد. با توجه به درمان انواع مختلفی از نگرانی ها و دلواپسی ها، این روش درمانی برای درمان بسیاری از بیماری ها چون افسردگی، اضطراب و استرس و نیز بی نظمی در الگوی غذایی، به شدت توصیه می گردد.

روان درمانی میان فردی چیست؟!

این روش که به اختصار (IPT) یا  (interpersonal therapy) نیز خوانده میشود، روشی سازمان سافته و دارای محدوده زمانی است که به طور جدی بر روی مسائل و مشکلات میان فردی اثر می گذارد.

باور اساسی که این روش درمانی را شکل می دهد این است که نشانه های بیماری های روانی ( مانند افسردگی) واکنش و عکس العملی طبیعی نسبت به ناسازگاری ها و دشواری هایی ست که ما در ارتباط با دیگران با آنها مواجه می شویم. تمامی این نشانه و علائم بروز بیماری می توانند کیفیت روابط ما را نیز تحت تاثیر خود قرار دهند.

ملاحظات و تفکرات در ورای این روش درمانی این است که زمانی که فرد قادر به ایجاد ارتباط موثر با دیگران است، نشانه های بیماری بهبود پیدا می کنند.

محدودیت زمانی و یا ملخص روان درمانی میان فردی این است که فرد بیمار تنها به 12 تا 16 جلسه درمانی نیاز دارد تا سلامت قریبی روانی خود را بدست بیاورد.

در این روش درمانی فقط بر روی مسائل و مشکلات کلیدی و بحرانی کار شده و به همین علت است که روان درمانی میان فردی بهترین روش برای مورد ملاحظه قرار دادن مشکلات و بیماری های قابل شناسایی است.

در ادامه :انتظارات فرد بیمار از روان درمانی میان فردی