روان درمانی روان پویشی

پویش شناسی روانی کوتاه مدت

از دهه 1950 به بعد، نوع جدی تری از روان درمانی روان پویشی ظهور پیدا کرد. پس از معرفی این روش درمانی در بسیاری از آموزشگاه ها، روش درمان کوتاه مدت پویش شناسی روانی ( همچنین معروف به روان درمانی کوتاه مدت پویا و فشرده) در دهه های 1960 و 1970 توسط روان پزشک برجسته؛ حبیب دوانلو گسترش یافت.

هدف اصلی این پزشک شخیص، افزایش بازده و کاربری روانکاوی و نیز به حداقل رساندن مدت درمان است. اگرچه هدف اصلی این روش درمانی همانند اصول اولیه روانکاوی است، به جای ایفا کردن نقش یک ناظر بی طرف نسبت به پیشرفت شخصیتی مراجع، پویش شناسی روانی که در کوتاه مدت صورت می گیرد، از اجیاد و بروز تغییرات ناگهانی حمایت می کند.

آنها مراجع را به سوی تکنیک های غیر تفسیری، مانند ترغیب و تشویق به برخورداری از قدرت احساس راهنمایی و هدایت می کنند. این روش در اصل مبتنی بر یافته های محقق برجسته دوانلو ست که براساس آن ناخودآگاه پویای ما دارای لایه های نهفته ای است. مداخله های درمانی خاص دوانلو این فرصت را برای روانپزشک فراهم می کند تا بدان لایه های نهفته دست پیدا کرده و با توجه به تکنیک های تعبیه شده در فاصله های زمانی مشخص در طول دوره درمان، به مراجع در درمان و غلبه بر وقفه ها فکری ضمیر ناخودآگاه کمک کند.

مراجعین بهره مند از اثرات پویش شناسی روانی

روان درمانی روان پویشی برای درمان افرادی طراحی شده است که با گستره وسیعی از بیماری و اختلالات روحی و روانی بویژه اضطراب، وسواس های فکری و رفتاری و ترس های بیمار گونه سروکار دارند. البته تنها نوع خاص و مشخصی از شخصیت ها نسبت به روان درمانی وااکنش مثبت نشان می دهند.

شخصیت این افراد به گونه ای است که علاوه بر درمان علائم بیماری، همواره بدنبال شناخت خویشتن و خوداندیشی هستند.

برای مثال، افرادی که برای خود دوستان بدرفتار و بد زبان انتخاب می کنند، بدنبال شکستن قواعد و الگوهای کلی از طریق شناخت تعارضات درونی و مصاحبت آزادانه و فارغ از هرگونه مقررات و سنت ها هستند. چنانچه مراجع تمایل به اجرای دقیق فرآیند درمان داشته باشد،   تاثیرات آن را در اولین ماه های درمان مشاهده خواهد کرد.

منبع سایت:

counselling-directory.org