بررسی اجمالی درمان اختلال بیش فعالی – نقص توجه

بسیاری از افراد مبتلا به اختلال کم توجهی- بیش فعالی (ADHD) تا زمانی که بالغ شوند نمی دانند

که به آن مبتلا هستند.

و برخی از بزرگ تر ها نیز می دانند ولی اقدامی نمی کنند.

باید مد نظر داشته باشید که علائم  و شرایط استرس زا که در زندگی ممکن است تغییر کند

می تواند با افزایش سن نیز تغییر کند.

برای مثال، ممکن است در بزرگسالی کمتر بیش فعال باشید. اما این احتمال وجود دارد که هنوز

علائمی داشته باشید که بر کیفیت زندگی شما تأثیر بگذارد.

بزرگسالان ممکن است در توجه، کنترل تکانه ها و سازماندهی با مشکل مواجه شوند.

این مسائل می تواند بر کار، روابط و عزت نفس شما تأثیر بگذارد.

همان درمان‌هایی که برای کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی – نقص توجه( ADHD) استفاده می‌شود، بزرگسالان را نیز درمان می‌کند.

برای اکثر افراد،  ترکیبی از:  دارو، استراتژی های رفتاری، آموزش مهارت های زندگی ، نوروفیدبک

کاربرد دارد که این درمان چندوجهی نامیده می شود.

گاهی اوقات، داروهایی که در دوران کودکی مصرف کرده‌اید ممکن است متفاوت عمل کنند،

زیرا ممکن است مغز، بدن و علائم شما تغییر کرده باشد.

به عنوان یک بزرگسال، ممکن است برای سازماندهی و مدیریت زمان خود به مهارت های مختلفی

نیاز داشته باشید و ممکن است برای مسائل دیگری مانند:  افسردگی یا اضطراب به درمان

نیاز داشته باشید.

برای اینکه از هر درمانی بیشترین بهره را ببرید، خوب است بدانید که اختلال بیش فعالی – نقص توجه

(ADHD)  چگونه بر شما تأثیر می گذارد.

آیا رعایت ضرب الاجل ها در محل کار سخت می کند؟

آیا در روابط با همسر یا فرزندتان مشکل دارید؟

اگر می دانید، بهتر می توانید به دنبال مراقبتی باشید که برای شما طراحی شده است.

و بهتر می توانید تشخیص دهید که این روش درمان برای شما کاربرد دارد یا خیر ؟

کدام داروها موثر است؟

داروها درمان اصلی اختلال بیش فعالی – نقص توجه ( ADHD ) هستند. اما پیدا کردن موردی که

برای شما بهترین ا ثر را داشته باشد ممکن است به آزمون و خطا نیاز داشته باشد و آنچه در ابتدا

موثر است ممکن است در طول زمان چندان خوب عمل نکند.

همچنین، در حالی که بسیاری از داروها هم برای کودکان و هم برای بزرگسالان مبتلا به اختلال

بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) اثر می کنند عبارتند از :

کلونیدین (Catapres، Jenloga، Kapvay)

گوانفاسین (Intuniv، Tenex)

مودافینیل (Provigil)

برای بزرگسالان به خوبی مورد بررسی قرار نگرفته اند و زیاد تجویز نمی شوند.

نوروفیدبک یکی از درمان های غیر دارویی اختلال بیش فعالی – نقص توجه در مرکز تخصصی جایروس 

محرک ها

اینها اغلب اولین انتخاب برای این اختلال (ADHD) هستند و بهترین تاثیر را دارند. معمولاً با دوز کم

شروع می کنید. سپس هر 7 روز آن را افزایش می دهید تا زمانی که به جایی برسید که دارو

علائم شما را بدون عوارض جانبی زیاد کنترل می کند.

محرک‌هایی که معمولاً برای ADHD تجویز می‌شوند شامل این داروها می‌شوند، گاهی اوقات به صورت ترکیبی:

آمفتامین (Adzenys، Dyanavel)
دکستروآمفتامین (دکسدرین، پروسنترا، زنزیدی)
دکس متیل فنیدات (فوکالین)
لیسدگزامفتامین (ویوانس)
متیل فنیدیت

برای بیشتر بزرگسالان، محرک های با اثر طولانی بهترین تاثیر را دارند. آنها 10-14 ساعت دوام می آورند،

بنابراین لازم نیست به خاطر داشته باشید که تعداد زیادی قرص مصرف کنید.

هنگامی که دوز را به درستی دریافت کردید، پیگیری های منظمی خواهید داشت تا مطمئن شوید

که دارو به کار خود ادامه می دهد و هر گونه عوارض جانبی جزئی است.

بیشتر بزرگسالان مبتلا به ADHD باید به مصرف داروها ادامه دهند، اما برخی می توانند آن را متوقف کنند.

پزشک شما ممکن است پیشنهاد دهد:

• سالی یک بار داروها را کنار بگذارید تا ببینید آیا هنوز به آنها نیاز دارید یا خیر؟
• یک تعطیلات دارویی بگیرید تا بدنتان زیاد به آن عادت نکند. در غیر این صورت، ممکن استذبه دوز بالاتری نیاز داشته باشید.

ممکن است بتوانید عوارض جانبی دارو  را با تغییر دوز یا زمان مصرف آن مدیریت کنید.

عوارض جانبی رایج عبارتند از:

-بی اشتهایی یا از دست دادن اشتها
-اضطراب یا وحشت
-خشکی دهان
-سردرد
-بی قراری
بد خلقی
-افزایش اندک فشار خون و نبض
-مشکل خواب

محرک ها موثر هستند، اما برای همه مناسب نیستند. برای برخی، عوارض جانبی بیش از حد است.

و اگر شرایط خاصی دارید، مانند:

-اختلال دوقطبی
-اضطراب
-ضربان قلب سریعتر از حد طبیعی
-فشار خون بالا
-روان پریشی
-بی اشتهایی شدید
-اختلال مصرف مواد
-سندرم تورت

هنگامی که داروهای محرک گزینه ای مناسب نیستند، گزینه های دیگر مانند:

آتوموکستین (Strattera) و ویلوکسازین (Qelbree) میتواند مناسب باشد .

اثرات کامل این داروها به سرعت محرک‌ها ظاهر نمی‌شود، اما برخی افراد متوجه می‌شوند که

برای آنها خوب عمل می‌کنند.

شما با دوز کم شروع می کنید و معمولاً هر 5 تا 14 روز آن را افزایش می دهید تا زمانی که تعادل مناسب

را پیدا کنید. عوارض جانبی مشابه محرک ها است و ممکن است شامل: یبوست، کاهش میل جنسی

و ناراحتی معده نیز باشد.

داروهای ضد افسردگی سطح مواد شیمیایی مغز شما مانند دوپامین و نوراپی نفرین را افزایش می دهند.

آنها معمولاً اولین انتخاب برای درمان این اختلال ( ADHD)  نیستند، اما پزشکان دریافته‌اند که می‌توانند

دامنه توجه را در برخی از افراد مبتلا به این بیماری بهبود بخشند.

آنها همچنین به حفظ رفتارهایی مانند:  تکانشگری، بیش فعالی یا پرخاشگری کمک می کنند.

اگرچه پزشکان داروهای ضد افسردگی را برای درمان ADHD تجویز می کنند، اما FDA به طور خاص آنها

را برای این منظور تایید نکرده است.

پزشک شما ممکن است یکی از چهار نوع زیر را پیشنهاد کند:

-بوپروپیون (ولبوترین)
-مهارکننده های مونوآمین اکسیداز (MAOIs)
-داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای مانند:

دزیپرامین (Norpramin)

ایمی پرامین (Tofranil)
ونلافاکسین (Effexor)

داروی ضد افسردگی مناسب برای شما به علائم و سایر مشکلات سلامتی شما بستگی دارد.

برخی از بزرگسالان مبتلا به ADHD نیز افسردگی و اضطراب دارند. داروهای ضدافسردگی ممکن

است یک گزینه باشند، زیرا می توانند این شرایط و همچنین ADHD را درمان کنند.

منبع