پدری با اختلال شخصیت مرزی (1)

پدران با اختلال شخصیت مرزی (fBPD )، با مادرانی که اختلال شخصیت مرزی دارند تفاوت دارند. پدران اختلال شخصیت مرزی وابستگی اغراق آمیزی به شریک زندگی شان دارند و مادرانی که اختلال شخصیت مرزی دارند، وابستگی اغراق آمیزی به فرزندانشان دارند.

این موضوع از آن جهت اهمیت دارد که پدرانی که اختلال شخصیت مرزی دارند ممکن است به دلیل وابستگی بیش از حد شان، کودکان خود را به عنوان یک عامل مزاحم تلقی کنند.

بارداری و زایمان یک عامل مزاحم برای پدران با اختلال شخصیت مرزی است :

طبیعی است که پس از بچه دار شدن توجه مادر به کودک بیشتر می شود و تمرکزی که تا قبل از آن روی پدر بود به روی فرزند تازه متولد شده خواهد رفت ( این نتیجه مقالات جدید در این زمینه است).

پدرانی که اختلال شخصیت مرزی ندارند، شرایط را درک میکنند و از اینکه مادر برای کودک تا این حد از خودگذشتگی میکند او را تحسین می کنند.

در این شرایط و در حالیکه توجه از روی مرد برداشته شده و بر روی کودک رفته است، پدری که دچار اختلال شخصیت مرزی است ممکن است همسرش را به غفلت از کودک تشویق کند.

در نوشتار زیر قسمتی از مکالمات پدری که دچار اختلال شخصیت مرزی است (fBPD) با همسرش را با هم مرور میکنیم:

fBPD: بیا امشب برای یک شام عاشقانه به رستوران مورد علاقه مان برویم.

خانم : نوزادمان را چکار کنیم؟

fBPD: ما می توانیم یک پرستار بچه بگیریم.

خانم: من احساس می کنم که نوزادمان برای اینکه با یک پرستار بچه تنها بماند خیلی کوچک است، او هنوز از شیر من تغذیه می کند.

fBPD: میتوانی شیرت را برایش در شیشه بریزی.

خانم: من هنوز نمی خواهم که کس دیگری به او غذا بدهد…

fBPD: شاید داشتن یک نوزاد برای ما ایده خوبی نبود….

در این گفت و گو، مرد با اختلال شخصیت مرزی (fBPD)، مادر را تشویق به رها کردن کودک به صورت غیرمستقیم می کند و پس از آن بخاطر بی میلی زن به فرزندش ممکن است او را مجازات هم بکند….

در واقع شخص fBPD هم همسرش و هم کودکش را مانع دسترسی به موضوع عشق اش می داند. و چون این موضوع طوریکه fBPD می خواهد حل نخواهد شد،

پس برای توجیه طلب محبت خود در جاهای دیگر به دنبال محبت می گردد…

بحث درباره این موضوع در مقاله های بعدی ما ادامه دارد…

[divider]

  فاطمه امیری –  روانشناس بالینی