TDCS در اختلالات روانپزشکی کودکان

تی دی سی اس در اختلالات روانپزشکی کودکان

تحقیقات نشان می دهد  برخی از اختلالات بزرگسالی در دوران کودکی یا نوجوانی شروع می شود، برای مثال اختلالات کنترل تکانه، کمبود توجه، بیش فعالی، ترس ها و اضطراب جدایی. شروع این اختلالات در دوران کودکی معمولا با تاخیر در درمان، افزایش دوره بیماری و به دنبال آن نتایج ضعیف بالینی همراه است که سبب می شود افراد هزینه های سنگینی را در زندگی خود متحمل شوند. به همین دلیل بهتر است که استفاده از درمان های جدید مانند TDCS، برای کودکان و نوجوانان مورد توجه قرار گیرد. TDCS می تواند یک ابزار درمانی و تشخیصی امید بخش برای کودکان و نوجوانان باشد چراکه توانایی ترمیم مغز در این دوره از زندگی بیشتر است. کمک به کودکان بیمار و خانواده آنها در مدیریت مشکلات می تواند از پیشرفت اختلال جلوگیری کند. زمانی که بیماری روانی پیشرفت می کند، تبدیل به بخشی از رفتار کودک شده و درمان آن مشکل تر می شود. با وجود درمان های گوناگون برای بسیاری از اختلالات، با این حال بسیاری از کودکان با اختلالات روانی درمان نمی شوند.

تحریک مغزی با TDCS

TDCS روشی غیر تهاجمی برای تحریک مغز است که نتایج امیدوار کننده ای در اختلالات گوناگون دوران بزرگسالی نشان داده است. در این روش جریان الکتریکی ضعیفی از طریق جمجمه به لایه های زیرین مغز فرستاده می شود و سبب تعدیل تحریک پذیری قشرمغز می شود.

TDCS همچنین می تواند برای بررسی مناطقی از مغز که در مراحل مختلف آسیب شناسی و بهبود درگیر هستند، ابزاری جالب باشد. با این وجود تحقیقات در زمینه کاربرد TDCS در اختلالات دوران کودکی و نوجوانی محدود است. نتایج یکی از مطالعات که اثر بخشی TDCS را در بهبود توانایی زبان بررسی کرده است، نشان داد که بعد از جلسات تحریک با TDCS میانگین نمرات آزمون واژگان به طور قابل توجهی افزایش یافته است. همچنین مطالعه دیگری که بر روی 12 نوجوان 10 تا 17 ساله انجام شد نشان داد که این درمان برای نوجوانان کاملا قابل تحمل بوده و عوارض جانبی جدی ندارد.

تاکنون مطالعات محدودی اثر بخشی TDCS را در درمان افسردکی و اختلال بیش فعالی کودکان و نوجوانان مورد بررسی قرار داده است و نتایج آنها نشان داده است که TDCS در مناطق خاصی از مغز می تواند با افزایش عملکرد شناختی همراه باشد. در دوران کودکی و نوجوانی مغز انسان حساسیت بیشتری نسبت به مداخلات نشان می دهد به همین دلیل احتمال می رود که نتایج بهتری نیز در مقایسه با بزرگسالان مشاهده شود. همچنین ممکن است مداخلات عوارض جانبی بیشتر و یا کمتری نیز نشان دهند. به همین دلیل کاربرد TDCS در سنین کودکی و نوجوانی باید پس از به دست آوردن اطلاعات و مدارک بیشتر و دقیق تر درنظر گرفته شود.

برای مثال مطالعات محدودی اثربخشی TDCS را در کودکان مبتلا به اوتیسم بررسی کرده اند و نتایج آنها نشان داده است که استفاده از TDCS در بهبود علایم رفتاری این کودکان موثر بوده است. تنها راه برای استفاده از این روش جدید انجام مطالعات و تحقیقات بیشتر در این زمینه در کنار درمان های سنتی رایج است.

منبع

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4369553/

https://www.nimh.nih.gov/health/publications/treatment-of-children-with-mental-illness-fact-sheet/index.shtml

فریبا زمانی

کارشناس ارشد روانشناسی