گذر از تنهایی به برقراری رابطه

من از اینکه فردی همانند خود بیابم بسیار میترسم و در عین حال بسیار خوشحالم که بتوانم چنین فردی را پیدا کنم .من بسیار تنها هستم ولی باز هم میترسم که انزوای من مثل حبابی بترکد و دیگر نقش اصلی در دنیای پیرامون من را ایفا نکند .

تنهایی

تنهایی همانند احساس نیاز شدید برای برقراری ارتباط میباشد و همچنین حسی توام با ان که عنوان میکند برقراری ارتباط با دیگر افراد کاملا غیرممکن است .

معمولا انزوا به یک دشواری تعبیر نمیشود .میتوان منزوی بود و خود را از دیگر افراد جامعه جدا نمود تا به خواسته ها و اهداف خود رسید و یا خود را بهتر شناخت و ارتباط بهتری با خود برقرار کرد .

تنهایی موردی

تنهایی به عنوان قطع ارتباط از دیگر افراد جامعه تعبیر میشود .گاهی نیز این تنهایی به معنای جدایی از فرد مورد علاقه مان است .

تمام شدن یک رابطه و یا طلاق و یا مرگ و یا یک ناامیدی بزرگ میتوانند باعث انزوا و تنهایی شوند .

در این حالت ما احساس تنهایی میکنیم زیرا خلا بوجود امده در زندگیمان ما را عذاب میدهد و این خلا در حدی بزرگ است که حتی نمیتوانیم بر خود تمرکز کرده و روابط درست برقرار نماییم .

این نوع از تنهایی باعث میشود تا ما فراموش کنیم که از چه چیز هایی لذت میبردیم و اهدافمان چه بود و زندگی برایمان معنای قبل را نداشته باشد .

تنهایی عمومی و طولانی مدت

میتوان تنهایی را به عنوان یک حس طولانی مدت و عمومی و فراگیر تعبیر نمود که هیچ شرایط و یا رخداد ویژه ای در پشت ان وجود ندارد .

دلیل اصلی این تنهایی میتواند یک اتفاق غم انگیز در دوران کودکی فرد باشد مانند دشواری در برقراری ارتباط کودک با والدین و این همان مشکلی است که باعث شده تا فرد انزوا و تنهایی را انتخاب نماید .

همچنین این حالتها میتوانند ناشی از سو استفاده های احساسی و یا فیزیکی و یا جنسی و یا حتی کلامی باشند و یا حتی ممکن است در اثر انزوای طولانی مدت فرد و یا بی ارزشی وی در جامعه بوجود ایند .

در واقع مشکل ما در برقراری ارتباط با دیگران به عدم تواناییمان در برقراری ارتباط با خودمان بر میگردد و اگر ما خود را درست بشناسیم میتوانیم درک کنیم که با چه کسانی قصد رفت و امد داریم و چه کسی هستیم و یا حتی قصد داریم چه کسی باشیم و در واقع احساسات پلی هستند که به ما کمک میکنند تا با دیگران رابطه برقرار کنیم .

ممکن است ما در ابراز وجود مشکل داشته باشیم زیرا هیچ گاه یادنگرفته ایم که چگونه ان را انجام دهیم .شاید در خانواده ما احساسات بی اهمیت و یا مشکل زا بودند و یا احساساتی که ما در دوران کودکی خود تجربه نموده ایم بسیار شدید بوده اند .

گاهی ترس فقدان باعث میشود تا ما هیچ رابطه ای برقرار نکینم .شاید ما در گذشته به دلیل فقدان فرد مورد علاقه خود این درد را احساس نموده ایم و هم اکنون برای جلوگیری از تجربه مجدد ان میخواهیم که وارد هیچ رابطه ای نشویم زیرا تنهایی نسبت به تجربه ی فقدانی دیگر گزینه بهتری است .

گاهی اوقات هم ترس از عدم پذیرش باعث میشود تا ما تنهایی را انتخاب کنیم و روابط ما با دیگر افراد را مسدود میسازد .شاید ما در گذشته توسط افراد جامعه و یا والدین خود مورد انتقاد قرار گرفته ایم و نادیده گرفته شده ایم .

تنهایی وجودی

ما معمولا حس انزوا و تنهایی وجودی و ازادی خود را با تعلق به یک گروه مبادله میکنیم و در ان گروه حس فردیت را از دست میدهیم و با هویت جدید سعی میکنیم تا در گروه جای گیریم .

تنهایی وجودی و یا انزوای وجودی توسط حساسیت ها و ناپایداری های خودمان ایجاد میشود .در این حالت ما در انتها مرگ را تجربه میکنیم و این یک مرگ در انزواست .

اهمیتی ندارد که ما به کدام گروه تعلق داریم و یا خانواده ما چه کسانی هستند و یا حتی چه دوستانی داریم چون در هر حالت ما به تنهایی مرگ را تجربه میکنیم .

این نوع از تنهایی به ما کمک میکند تا به زیر ساختار های اصلی دقت نماییم .ما در برابر زندگی و در برابر مرگ تنها هستیم . معمولا میخواهیم از این نوع تنهایی فرار کنیم زیرا حس نا امنی و ناپایداری مان را به ما نشان میدهد .

در واقع زمانی که ما از تنهایی وجودی خود میگریزیم ,از خلاقیت و ازادی خود فرار میکنیم .

ما تصمیم میگیرم که میخواهیم چه کسی باشیم و چه فعالیتهایی انجام دهیم و با چه کسانی رفت و امد کنیم و کجا زندگی کنیم و از همه مهمتر هدف زندگی خود را تعیین میکینم .

به منظور پاسخ گویی به این سوالات ارزشمند ابتدا باید از جامعه فاصله بگیریم و به تفکر در خصوص انها بپردازیم و سیس به این سوالات پاسخ گوییم .

در این صورت ما از تنهایی وجودی خود اگاه میشویم و تصمیم میگیریم که چگونه با دنیای بیرون ارتباط برقرار کنیم ولی این بار از تنهایی های وجودی خودمان نمیترسیم و شجاعت بیشتری داریم .

این نوع از تنهایی بخشی از زندگی به حساب میاید و شما با روبرویی با ان قوی تر شده و هویت خود را بهتر میشناسید .

مقاومت در برابر برقراری ارتباط مجدد با دنیا و دیگر افراد

مطابق با انچه که قبل گفته شد حس ترس از فقدان باعث میشود تا ما از برقراری ارتباط خودداری نماییم تا بدین وسیله هیچ گاه حس فقدان را تجربه نکنیم .

گاهی نیز تصور میکنیم که ما ارزش ان را نداریم که با دیگران ارتباط برقرار کنیم و در صورتی که تنها باشیم کسی این بی ارزشی را به ما یاداور نمیشود .

حتی ممکن است تصور کنیم که در صورت برقراری ارتباط با دیگر افراد تنهایی مان را از دست میدهیم و دیگر نمیتوانیم از موضوع های قبلی لذت ببریم .

دلایل اجتناب از برقراری ارتباط در افراد با هم کاملا متفاوت است و باید در خصوص ان تحقیق شود .

منبع :

counselling-directory.org