نقش پدر در تربیت کودک و مولفه های رفتاری نامناسب در تربیت

در تحقیقات اخیر به نقش پدر در رشد کودکان توجه شده است، این تحقیقات نشان می دهند که درگیری پدر و مظاهر پدر (ناپدری، دوستان مذکر بزرگسال) در تربیت کودکان به دنبال افزایش پیوستن مادران به نیروی کار به شدت افزایش یافته است. پدر وقتی درگیری مثبتی با فرزندش خواهد داشت که تولد او را رویداد مثبتی بداند و در زایمان و مراقبت های اولیه شرکت کند، خودش الگویی برای تربیت فرزندش داشته باشد، با مادر کودک رابطه خوبی داشته باشد و کارش طوری باشد که بتواند برای فرزندش وقت بگذارد.

دانشمندان پس از مرور تحقیقات مختلف به این نتیجه رسیدند که آرامش خردسالان با سرمایه گذاری هیجانی پدر روی آن ها، دلبستگی پدر و کودک و تامین منابع و امکانات از سوی پدر رابطه دارد. در مورد کودکان بزرگ تر، درگیری پدران آنها (مثلا حضور آن ها در جلسات مدرسه و اولیا مربیان) با پیشرفت تحصیلی رابطه دارد. علاوه بر این پدران نقش مهمی در اجتماعی شدن و موفقیت تحصیلی بچه ها بازی می کنند. بر طبق تحقیقات کودکانی که پدران خود را آدم های گرم و کنترل کننده ایی می دانند در مدرسه مشکلات رفتاری کمتری دارند و همکاری شان با دیگر همسالان نیز بیشتر است.

از سویی دیگر سبک تربیتی ناکارآمد پدران و مادران با مشکلات سازگاری کودکان رابطه مستقیمی دارد.چند نمونه از مولفه های پدری و مادری کردن ناکارآمد در زیر به صورت تیتروار آمده است:

درگیر نشدن با کودک

گرم نبودن با کودک

سختیگیری و خشونت

برخورد ضد و نقیض و ناشیانه با مسئله تنبیه

توجه کردن به رفتارهای نامناسب و تقویت آنها و عدم توجه به رفتارهای مناسب

بیش از حد آرام و یا با تاخیر برخورد کردن بارفتارهای غلط کودک

گوش ندادن به حرف کودک

انتظارات و محدودیت های نامعقول

ارائه ندادن الگوی رفتاری مناسب به کودک

بیان نکردن روشن و دقیق قوانین و عدم بیان دلیل های قوانین و محدودیت ها

و….

فاطمه امیری – کارشناس ارشد روانشناسی بالینی و نوروتراپیست