پیوند سر یک انسان با بدن انسان دیگر

پیوند سر یک انسان با بدن انسان دیگر

 «سرجیو کاناورو» جراح مغز و اعصاب ایتالیایی امیدوار است که بتواند برای اولین بار در جهان یک سر را با اتصال دوباره رگ‌ها و رشته‌های عصبی آن به ستون فقرات یک بدن اهدائی، پیوند بزند.

«کاناورو» قصد دارد با استفاده از عمل جراحی پیوند سر بتواند زندگی افرادی را که دچار بیماری‌های تحلیل عضلانی و عصبی یا سرطان‌های شدید ارگان‌ها هستند نجات دهد و بتواند طول عمر چنین افرادی را افزایش دهد.

وی از زمانی که کودکی 9ساله بود به‌طور منظم کتاب‌های کمیک را از یک دکه روزنامه‌فروشی در شهر «تورین» ایتالیا تهیه و مطالعه می‌کرد و از همان‌ روزها بود که وی مدعی شده بود روزی خواهد توانست سر یک انسان را به انسانی دیگر پیوند بزند

اولین تلاش برای پیوند سر در سال 1954 توسط ولادیمیر دمیخوی روسی انجام شد که سر و پاهای جلویی یک توله سگ را روی بدن یک سگ بزرگتر پیوند زد.

«دمیخو» جراحی‌های مشابه فراوانی روی سگ‌ها انجام داد ولی هیچ کدام بیشتر از 6 روز زنده نماندند.

اولین پیوند سر موفق در سال 1970 در دانشکده پزشکی دانشگاه «کیس وسترن» ایالت «اوهایو» در آمریکا انجام شد که در آن سر یک میمون به بدن میمون دیگر پیوند زده شد ولی در این مورد میمون به‌دلیل عدم پیوند نخاع قادر به حرکت نبود.

در نهایت سیستم ایمنی، عضو جدید را پس زد و میمون بیش از 9 روز زنده نماند

پروفسور سرجیو کاناورو رئیس گروه نوروماژولاسیون  پیشرفته تورین اعلام کرد که :

این عمل به سرپرستی دکتر ژیائوپینگ رن صورت گرفته که سال پیش عمل پیوند سر به بدن میمون را با موفقیت انجام داده است.

کاناورو در جریان کنفرانس خبری خود در وین اظهار داشت:

اولین پیوند سر انسان به بدن یک جسد انجام شد. گام بعدی پیوند سر به بدن فردی است که دچار مرگ مغزی شده است و به زودی نیز انجام می گیرد.

وی اظهار داشت که این عمل موفقیت آمیز توسط تیمی از دانشگاه پزشکی Harbin انجام شده و نشان می دهد که این تکنیک در اتصال دوباره ستون فقرات، عصب ها و رگ های خونی برای استمرار حیات دو بدن در کنار یکدیگر عملیاتی خواهد بود.

جری سیلور، عصب‌شناس دانشگاه کیس وسترن، در مقاله‌ای در مجله‌ی New Scientist گفته است :

که این پیوند نمی‌تواند در مورد انسان کارایی داشته باشد.

 پیوند سر نباید با پیوند مغز اشتباه گرفته شود، در این جراحی سر بیمار جدا و به بدن شخصی معلول یا مرده، پیوند زده می‌شود. این عمل با موفقیت روی موش‌ها، سگ‌ها و میمون‌ها انجام شده است؛ گرچه تنها تعداد انگشت‌شماری از آزمایش‌های گذشته روی حیوانات جواب داده و در نهایت این حیوانات تا چند روز پس از عمل بیشتر زنده نمانده‌اند.

تا زمانی که کاناورو ادعای خود را اثبات نکند، نمی‌توان صحت این جراحی را تأیید کرد

کاناورو می‌گوید: «اولین پیوند سر انسان به بدن یک جسد با موفقیت انجام شد، در مرحله‌ی بعدی پیوند سر را روی یک انسان زنده انجام خواهیم داد که دچار مرگ مغزی شده است. 

اکنوندانشمندان برای انجام این عمل جراحی پیوند سر روی انسان زنده آماده‌اند.» 

امروزهانجام عمل پیوند مغز جزو دغدغه‌های اصلی پزشکان به شمار می‌آید و یکی از اصلی‌ترین موانع در چنین پیوندی، ناتوانی در پیوند بافت عصبی است؛ چرا که بافت‌های عصبی آسیب‌دیده قادر به انتقال درست سیگنال‌های مغزی نیستند.

کاناورو ادعا می‌کند برای اطمینان خاطر قبل از عمل یادشده، عمل پیوند سر موش با موفقت انجام شده است، اما پزشکان اظهار ناامیدی می‌کنند و هشدار می‌دهند اگر پیوند بعد از چند ماه پس زده شود یا ناهماهنگی‌‌ به‌ وجود آید، عواقب جبران‌ناپذیری در پی خواهد داشت .

کاناورودر ادامه می‌گوید:

من چگونگی عمل جراحی را برای جامعه‌ی پزشکی آمریکا تشریح کردم؛ اما به‌دلیل مسائل پزشکی و اخلاقی، کسی مرا را درک نکرد.

تلا‌ش‌های جراح ایتالیایی برای حمایت‌ نهادهای پزشکی از پروژه‌‌اش ثمری نداشته است و به این دلیل اولین پیوند سر در چین انجام خواهد شد. 

سرجیوکاناور در این عمل جراحی با  شیائوپینگ رن، جراح اعصاب دانشگاه پزشکی هاربین چین، همکاری خواهد کرد. قبل از این که پیوند سر در مورد انسان‌ها صورت گیرد، باید تمام مشکلات و موارد مربوط به آن در حیوانات بررسی شود.

 عضو پیوندی در حمام آب نمک سرد قرار می‌گیرد؛ این فرآیند می‌تواند کلیه را تا ۴۸ ساعت، کبد را تا ۲۴ ساعت و قلب را حدود ۵ تا ۱۰ ساعت زنده نگه دارد. 

امافرآیند زنده نگه داشتن سر به‌مراتب مشکل‌تر است؛ چرا که سر یک عضو مستقل نیست. بلکه یکی از سنگین‌ترین و پیچیده‌ترین قطعات تشکیل‌دهنده‌ی بدن به‌شمار می‌آید. سر به‌تنهایی جایگاه اعضایی چون مغز، چشم، گوش، بینی، دهان، پوست، غدد هیپوفیز و بزاقی است.

سال ۱۹۷۰، یک جراح اعصاب به‌نام رابرت وایت، سر یک میمون را به بدن میمون دیگری پیوند زد.

نخاع میمون هرگز به بدن جدید پیوند نخورد و به‌همین دلیل این میمون فلج باقی ماند؛ اما گردش خون در مغز به‌ این معنا بود که میمون می‌تواند همچنان ببیند، بشنود، حس بویایی داشته باشد و طعم غذاها را بچشد. 

درنهایت سیستم ایمنی بدن، پیوند سر را پس زد و میمون مرد. بزرگ‌ترین مشکل در انجام این پیوند، اتصال نخاع به مغز است؛ به‌طوری‌ که سر بتواند بدن جدید را کنترل کند. از طرف دیگر این عمل بسیار دشوار است؛ چرا که اگر مغز برای مدتی طولانی بدون اکسیژن بماند، می‌میرد.

در این میان مهمترین قسمت کار، گرفتن پیوند نخاعی است. دکتر کاناورو معتقد است در این خصوص اگر  پلی اتیلن گلیکول کار نکند، می‌توان از جایگزین‌های دیگری مانند تزریق سلول‌های بنیادی یا سلول‌های دیواره‌ی بینی که خاصیت خودترمیمی دارند استفاده کرد؛ ولی او روش شیمیایی را ساده‌تر و کمتر تهاجمی‌ می‌داند.

دکتر کاناورو می‌گوید:

در صورتی که این عمل موفقیت‌آمیز باشد به بسیاری از افرادی که دچار فلج نخاعی یا بیماری‌های ناتوان‌کننده هستند امکان راه رف تن و زندگی تازه‌ای را می‌دهد. او حتی اعلام کرده که این عمل برای کسانی مثل پروفسور هاوکینگ که مبتلا به بیماری نورون‌های حرکتی است هم می‌تواند انجام شود.

مهدی وزیریان 

روان شناس بالینی 

درمانگر افسردگی ،وسواس و اختلالات اضطرابی 

مولف مجموعه کتاب های آنسوی اندیشه

منبع.popsci