سبک های مختلف عشق چیست؟

دیدگاه های مختلف روانشناختی به عشق

فایل صوتی این مقاله به همراه توضیحات تکمیلی:

عشق در ذهن و بدن

بسیاری از تحقیقات در مورد عشق، به طور قابل توجهی بر پدیده های عصب شناختی تمرکز کرده اند. برای مثال، تصویر برداری عصب شناختی از افرادی که عشق آتشین را تجربه می کنند، نشان داد که برانگیختگی در مناطق زیر قشری که با هیجانات، پاداش ها، و انگیزه در ارتباط اند، با برانگیختگی در مناطق قشری که با حافظه، توجه، شناخت اجتماعی، و سایر عملکردهای مغزی مرتبه ی بالاتر در ارتباط هستند، همراه است. همچنین تحقیقات نشان داد در شخصی با تجربه ی عشق شدید، سطح بالای فعالیت های زیر قشری در مناطق دوپامینرژیک مشابه با شادی و سرخوشی ناشی از مصرف مواد مخدر است. هنگام تجربه ی عشق، افراد احساس می کنند که “در اوج” هستند. تحقیقات حتی پیشنهاد می کنند که عاشق بودن میلی که بعد از ترک مصرف مواد مخدر به مصرف مجدد وجود دارد را کاهش می دهد. برانگیختگی در مناطق نشان دهنده ی دلبستگی نیز مانند برانگیختگی در مناطق پاداش مغز، می تواند منجر به روابط بلند مدت شوند. همچنین محققان مشاهده کردند که فروپاشی یک رابطه ی عاشقانه می تواند باعث فعالیت مناطق مغزی مرتبط با درد شود، به همین خاطر باور بیش از حد به محبوب می تواند منجر به صدمه ی عشقی شدیدی شود. در مجموع، این مطالعات عصب شناختی بر روی عشق آتشین نشان داد که این عشق منجر به فعالیت مناطق مغزی مرتبط با احساسات، حس های بدنی، و شناخت ها می شود. به همین ترتیب، شواهد نشان داد که “عشق شامل قوی ترین احساسات است، و می تواند همزمان قلب، مغز، و حس های بدنی را تحت تاثیر قرار دهد.”

اکثر مطالعات در مورد اثرات فیزیکی عشق، افرادی که در روابط بلند مدت هستند را مور بررسی قرار دادند. برای مثال، آمارها نشان می دهند که یک ازدواج خوب طول عمر را افزایش می دهد: مردان متاهل در مقایسه با مردان مجرد، حدود 7 سال بیشتر و زنان متاهل در مقایسه با زنان مجرد حدود 3 سال بیشتر زندگی می کنند. در مقابل، مرگ همسر یکی از پراسترس ترین تجارب زندگی یک فرد است. گرچه این یافته ها جالب هستند، اما میزان ارتباط آن ها با عشق نامشخص است. برای مثال، ممکن است افزایش طول عمر به مراقبت زوجین از یکدیگر مرتبط باشد.

سبک های عشق

لی(1977) پیشنهاد می کند که وجود سبک های خاصی از تجربه ی عشق در افراد، در عضویت شان در گروه های اجتماعی بازتاب می کند. این سبک ها عاشقانه ی آرمانی، بازی، مهربانی و دوستی در حال رشد، به شدت عاطفی، نوع دوستانه، و ملاحظه ی منطقی هر فرد که منجر به یک ازدواج مناسب می شود را دربرمی گیرند. قطعا، این سبک ها معرف رفتار، و همین طور هیجانات و شناخت های مربوط به عشق هستند، بنابراین شاید مناسب تر باشد که به عنوان “ایدئولوژی” در نظر گرفته شوند. جالب است که، مفهوم “سبک های عشق” از دیدگاه نظریه ی دلبستگی مورد بررسی قرار گرفته است. سبک دلبستگی ممکن است نشان دهنده ی نوعی از عشق باشد که در مراحل بعدی زندگی فرد رشد خواهد کرد و تجربه خواهد شد.

محققان همچنین بین عشق و رفتار جنسی تمایز قائل شدند. مطالعات مختلف نشان داده اند، کسی که در یک رابطه است می تواند تایید کند که، عشق و رابطه ی جنسی به هم مرتبط هستند، اما نمی تواند حضور طرف مقابل را تضمین کند. گونزاگا، تورنر، کلتنر، کامپوس، و آلتموس(2006) استدلال کردند که عشق رمانتیک و میل جنسی می توانند بر اساس عملکرد (به عنوان مثال تعهد در مقابل تولید مثل) متمایز باشند و در حالت های هیجانی و ابرازهای غیرکلامی مشترک اند.

در یک مطالعه ی جدید روش های بیان عشق در زندگی مشترک توسط مردان و زنان مورد بررسی قرار گرفت، در این مطالعه از برخی کلیشه های متعارف( از قبیل اینکه مردها به احتمال بیشتری عشق و رابطه ی جنسی را به هم مرتبط می سازند.) حمایت شد اما یافته های دیگر نشان می دهند که عشق متنوع تر است. برای مثال، مردان فقط در بیان عشق از طریق شفقت و مهربانی بهتر از زنان بودند. علاوه بر این، این مطالعه نشان داد که شوهران عاشق به احتمال بیشتری وظایف خانه را انجام می دهند و در فعالیت های اوقات فراغتشان با همسر خود شریک می شوند.

محقق و مترجم: ندا مهفر_ کارشناس ارشد روانشناسی بالینی