خمیازه کشیدن  درمانگر به دلیل خستگی اوست یا دلزدگی!!!

مقاله های بسیار جالبی در رابطه با خمیازه کشیدن و علل آن در صفحات نقد مجلات عصب شناسی به وفور مشاهده می شود در این نوع مقالات، محققان به بررسی جنبه های فیزیکی و اجتماعی عمل خمیازه کشیدن می پردازند.

تئوری های بسیاری زیادی درباره دلایل فیزیکی خمیازه کشیدن وجود دارد، مانند: زمانی که فرد به طور ناکافی و ناکامل تنفس می کند، اکسیژن مغز زیاد می شود و در نتیجه فرد خمیازه می کشد، یا خمیازه کشیدن باعث می شود که فعالیت های مغزی بتدریج کاهش پیدا کند و ذهن برای خوابیدن آماده شود، زمانی که فرد احساس خستگی پیدا می کند، فعالیت بدنی اش کاهش پیدا می کند و عکس العمل بدن به این کم تحرکی، خمیازه است و در آخر برای اینکه میزان اکسیژن یکسانی به تمام قسمت های مغر برسد، گوش ها بیرون میزند و به طور ناخودآگاه انسان احساس خمیازه کشیدن می کند. تمام مواردی که ذکر شد بهمراه تمام تئوری های فیزیکی دیگر هنوز به اثبات پزشکی نرسیده اند و در هاله ای از ابهام قرار دارند. اما نکته ای که همگی بر آن توافق دارند، سرایت پذیری و واگیردار بودن خمیازه است.

وقتی فردی خمیازه می کشد، احتمال اینکه اشخاص کنار دست او نیز به تبعیت از او خمیازه بکشند، بسیار زیاد است.  به همین دلیل، دانشمندان عامل فیزیکی را کنار گذاشته و بیشتر توجه خود را بر رو عوامل و ارتباطات اجتماعی معطوف ساخته اند.

براساس فرضیات، عمل خمیازه کشیدن، نوعی از ارتباط است که دیگران را  قادر می سازد تا از وضعیت فیزیکی و روحی و روانی ما آگاه شوند. چون خمیازه کشیدن از فردی به فرد دیگر سرایت می کند، اشخاص به سرعت از احوال و احساسات یکدیگر آگاه می شوند حتی بدون انکه از زبان خاصی استفاده کنند.

وقتی که شما احساس خستگی می کنید، دوست دارید که هر چه بیشتر خمیازه بکشید. بنابراین، وقتی اطرافیان می بینند که فردی در حال خمیازه کشیدن است اینطور تصور می کنند که فرد یا خسته ست و یا دلزده (کلافه). پس نظر شما دربازه خمیازه کشیدن متخصص درمان و پزشک چیست؟!

روانپزشکی مطمئنا کار آسانی نیست، اگرچه به چشم افراد غیرمتخصص و افراد عادی، شغلی پردرآمد و آسان به نظر می رسد. روانپزشکان  دائما با افراد افسرده و مضطرب سروکار دارند که فشار روانی بسیار زیادی را به انها تحمیل می کند.

در طول روز،  اگر روانپزشک 6  مراجع داشته باشد و شما نفر هفتم باشید، بدون شک شاهد خستگی و حالت درماندگی او خواهید بود. در واقع کارایی و کیفیت عملکرد آنها در جلسات بعدازظهر به صفر می رسد.

آنچه که در کار روانشناسی و مشاوره اهمیت دارد، مدیریت زمان و فعالیت های روزانه ست. برای مثال، اگر بین جلسات درمانی بیماران صبح و بعدازظهر فاصله زمانی زیادی وجود داشته باشد، مشاور و روانپزشک می تواند با یک خواب نیمروز بدن خود را تقویت کند و انرژی دوباره برای کار کردن را بدست بیاورد. اگر که پزشک دچار مشکلات بی خوابی باشد و زمان خواب نامنظمی نیز داشته باشد، بیشتر از قبل دچار خستگی می شود. بنابراین، خستگی  و بدنبال آن خمیازه کشیدن چیزی نیست که قابل کنترل باشد.

در کنار عامل خستگی، دلیل دیگری نیز برای خمیازه کشیدن روانپزشک در مقابل بیمار وجود دارد و آن هم وضع یا حالت (فكرى يا احساسي يا روحي )مراجع است.

متخصصان علم عصب شناسی بر این باورند که ساختار مغز انسان به گونه ای است که باید به مغز دیگر انسانها متصل باشد. مطالعه برروی سلسله اعصاب نشان می دهد که از طریق مغز، افراد احساسات و افکار خود را بدون استفاده از گفتار و زبان به یکدیگر انتقال می دهند.

سلسله اعصاب بازتابگری در مرکز مغز وجود دارند که زمانی که با فرد دیگری رو به رو می شویم، عضلات صورت و بدن را فعال می کند به گونه ای که قرار است احساسات طرف مقابل را منعکس کنیم. این مورد بهبورز حس همدلی در ما کمک نمی کند، بلکه این توانایی را به فرد می دهد  تا علت خمیازه کشیدن مخاطب خود را بیابد.

همان طور که در پاراگراف های ابتدای مقاله به آن اشار ه گشت، همین که مراجع وارد اتاق می شود، شروع به صحبت درباره وضعیت روحی خود می کند . اما چنانچه خود شخص بیمار یا مراجع خسته باشد ولی از آن آگاه نباشد، چه اتفاقی رخ خواهد داد؟! اگر خود بیمار از صحبت های خود احساس خستگی کند چطور؟! اگر بیمار نخواهد که درباره هر آنچه در ذهن خود می گذرد با پزشک صحبت کند چطور؟! اگر بیمار از شرایط روحی خود آگاه نباشد و نقش بیمار خوب را بازی کند چطور؟!  در نتیجه خستگی و عدم صحبت بیمار، شبکه عصبی بازتابگر موجود در مغز روانپزشک را فعال می کند و باعث می شود که پزشک نیز مانند بیمار احساس خستگی کند و اندیشه و سخنش نامربوط باشد و به نکات مهم نپردازد.

ادامه مطلب در صفحه بعدی