تاثیر فعالیت های حرکتی بر روی کودکان مبتلا به بیش فعالی (ADHD)

آیا تاکنون مبتلا به اختلال توجه بیش فعالی (ADHD) بوده اید؟

آیا فرزندی مبتلا به ADHD دارید یا چنین کودکی را می شناسید؟

مطمئنم اگر قبل از شناسایی این بیماری به دنیا نمی آمدم، به عنوان کودکی مبتلا به ADHD معرفی می شدم.

مانند بسیاری از پسران کم سن و سال، همیشه مشکل نشستن داشتم و دائما در حال تلاش و حرکت بودم. خوشبختانه برای حافظه ی کاری و عملکرد اجرایی، در دوره ی قبل از شناخت بیماری ADHD، در دهه ی 1970، بزرگ شدم. والدین من با مراقبت های خود، به من اجازه ی دویدن می دادند.

تحقیقات جدید نشان داده که فعالیت های حرکتی مانند کوبیدن پاها، حرکت دادن نوسانی آنها و حرکت دادن صندلی ها – که معمولا در کودکان مبتلا به ADHD مشاهده می شود – به طور مستقیم با چگونگی به خاطر آوردن اطلاعات توسط این کودکان و انجام فعالیت های پیچیده در ارتباط است.

در آوریل 2015 تحقیق ” بیش فعالی و کمبود توجه در اختلال بیش فعالی (ADHD): مضرات کمبود یا رفتار جبرانی؟ ” در مجله ی آنلاین ” روانشناسی کودکان غیرطبیعی” منتشر شد.

مطالعات جدید پیشنهاد می دهد که اگر دانش آموزان مبتلا به ADHD اجازه داشته باشند که در هنگام یادگیری، روی توپ های فعالیت و یا دوچرخه های ورزشی بنشینند، در کارهای کلاسی، امتحانات و تکالیف بهتر عمل خواهند کرد.

لویزا می آلکوت دوران کودکی بیش فعال خود و علاقه ی شدیدش را به دویدن در دهه ی 1800 به طور واضح توصیف می کند. عجیب است که در جامعه ی مدرن امروزی از کودک مبتلا به ADHD خواسته می شود که بنشیند. لویزا در توصیف علاقه اش به فعالیت های بدنی می گوید:

“از زمانی که یک کودک 6 ساله بودم، به فعالیت های ورزشی علاقه داشتم. حلقه خود را بدون وقفه دور کمرم می چرخاندم، در روز در پنج ساعت 20 مایل می دویدم و شب هم در مهمانی شرکت می کردم. همیشه با خود فکر می کردم که شاید باید اسب یا گوزن می شدم، زیرا دویدن واقعا برایم لذت بخش بود. هیچ پسری تا زمانی که او را در یک مسابقه شکست نمی دادم، با من دوست نمی شد. اگر هم دختری از بالا رفتن از درخت، پریدن از روی نرده ها و یا همکاری در برخی شیطنت ها با امتناع می کرد، با وی دوست نمی شدم. مادر من نگران بود و معتقد بود که برای محافظت از مغز پر جنب و جوش من، باید بدن قوی داشته باشم، بنابراین مرا به روستا آورد تا بتوانم وحشیانه بدوم. ”

مارک راپورت، رئیس کلینیک آموزش کودکان در دانشگه مرکزی فلوریدا و نویسنده ای از تحقیقات اخیر ADHD، در یک مصاحبه ی مطبوعاتی گفت:

” گاهی برای کاهش بیش فعالی مداخلاتی انجام می شود، این دقیقا عکس آن چیزی است که ما باید برای کودکان مبتلا به ADHD انجام دهیم. منظور این نیست که به آنها اجازه دهیم به دویدن خود در اطراف اتاق ادامه دهند، اما لازم است که حرکات آنها را تسهیل کنید، طوریکه بتوانند سطح هوشیاری را برای شناخت فعالیت ها حفظ کنند. ”

محققان دریافتند که وقتی والدین ناامید و معلم ها با کودکان مبتلا به ADHD درگیر می شوند و آنها را وادار می کنند که بنشینند و تمرکز کنند، در واقع مانع تمرکز و یادگیری کودک می شوند.

این تحقیق راهکارهای جدیدی به والدین و معلم ها برای مقابله با این کودکان ارائه می دهد، به ویژه با توجه به تاکیدهای روزافزون در این رابطه که این کودکان در تست های استاندارد به خوبی عمل می کنند.

تحقیقات راپرت نشان داد که فعالیت های جنبشی و زیاد یکی از ویژگی های بارز کودکان بیش فعال است – که در طول روز و در همه جا همراه کودک است – این فعالیت ها تنها زمانی نمایان می شوند که کودک مبتلا به ADHD نیاز دارد که از عملمردهای مغز خود استفاده کند، به ویژه حافظه ی کاری خود.

این بررسی جدید بیان می کند که این فعالیت های جنبشی به عنوان یکی از اهداف مهم یادگیری در نظر گرفته می شوند. راپورت می گوید: ” آنچه ما دریافتیم این است که اکثریت آنها زمانی که بیشترین فعالیت دارند، بهتر عمل می کنند. این کودکان باید حرکت داشته باشند تا بتوانند به آگاهی لازم برسند.”

طبق CDC، بیماری بیش فعالی (ADHD) متداول ترین بیماری شناخته شده در بین کودکان امریکایی است. متاسفانه این بیماری اغلب به درستی شناخته نمی شود.

هیچ نشانه ی فیزیولوژیکی دقیقی برای شناخت بیماری ADHD وجود ندارد و معمولا پزشکان اختلالات را از روی رفتار بیمار تشخیص می دهند و یا نشانه های آن را از بیمار و یا والدین او در میان می گذارند.

یک ارزیابی و تشخیص نادرست بیماری ADHD می تواند منجر به تجویز داروهای قوی مانند ریتالین شود.

چگونه می توانیم در دنیای امروز بیماری بیش فعالی را کاهش دهیم؟

زندگی در عصر دیجیتال باعث شده انسان به بیشترین میزان کم تحرکی خود برسد. زندگی انسان قبلا به این شکل نبوده که مدتی را بدون حرکت پشت یک صفحه ی دو بعدی بنشیند.

به نظر می رسد که برای انسان امروز صرف زمان زیادی به حالت نشسته اجتناب ناپذیر می باشد. فعالیت بدنی منظم بهترین روش برای بهبود سلامتی و عملکرد بهتر بدن، مغز و ذهن است.

من در مورد ارتباط بالقوه بین مخچه، فعالیت های فیزیکی، مهارت های حرکتی و پیشرفت تحصیلی در پست های قبلی خود در بخش “روانشناسی امروز” مطالب زیادی نوشته ام.

به نظر می رسد که ارتباطی بین یافته های اخیر در مورد اینکه فعالیت های حرکتی باعث بهبود حافظه ی کاری در کودکان مبتلا به ADHD می شود، وجود دارد – گرچه این مطالب بخشی از کلینیک یادگیری کودکان در تحقیقات فلوریدای مرکزی نبود.

من برنامه ی یادگیری خاصی مد نظر ندارم، اما برنامه ای به نام DORE وجود دارد که دیدگاهی مجزا برای غلبه بر ناتوانی های یادگیری براساس فعالیت های حرکتی، ایجاد کرده است که به نظر می رسد برخی از جدیدترین یافته های دانشگاه فلوریدا را تایید می کند.

منبع:

https://www.psychologytoday.com

[divider]

مرکز تحقیقات کلینیک مغز و اعصاب و روان آلومینا