اضطراب جدایی در کودکان | درمان اضطراب کودک | روانشناس کودک

 اضطراب جدایی در کودکان خیلی کم سن و سال ( کودکان بین 8 تا 14 ماهگی) کاملا طبیعی است. کودکان در مواجهه با افراد غریبه و مکان های ناآشنا دچار ترس شده و به والدین خود می چسبند. زمانی که این ترس در کودکان بالای 6 سال رخ می دهد و بیش از حد معمول بوده و بیشتر از 4 هفته طول می کشد، احتمالا کودک به اختلال اضطراب جدایی مبتلا شده است.

اختلال اضطراب جدایی شرایطی است که کودک از دور شدن از خانه یا عزیزان خود – معمولا پدر و مادر – ترسیده و عصبی می شود.

برخی کودکان نیز دچار علائم جسمی می شوند، مانند سردرد و دل درد. ترس از جدایی باعث بروز ناراحتی های زیادی برای کودک شده و ممکن است بر روی برخی فعالیت های طبیعی وی، مانند رفتن به مدرسه یا بازی کردن با دیگر کودکان، تاثیر بگذارد.

علائم اختلال اضطراب جدایی چیست؟

موارد زیر برخی از رایج ترین علائم مربوط به اختلال اضطراب جدایی هستند:

• نگرانی غیر واقعی و پایدار، کودک تصور می کند در صورت جدایی از والدین خود یا عزیزانش، اتفاقی برای آنها می افتد.
• نگرانی غیر واقعی و پایدار، کودک تصور می کند در صورت جدایی از والدین خود یا عزیزانش، اتفاق بدی برای خودش می افتد.
• امتناع از رفتن به مدرسه به منظور ماندن در کنار والدین
• امتناع از تنها خوابیدن به خاطر ترس از جدا شدن
• ترس از تنهایی
• کابوس های شبانه در مورد تنهایی و جدایی از دیگران
• شب ادراری
• شکایت از علائم و مشکلاتی مانند سردرد و دل درد در روزهای مدرسه
• بداخلاقی های مکرر

چه عواملی باعث بروز اختلال اضطراب می شود؟

اختلال اضطراب اغلب پس از یک سانحه یا رویداد استرس زا بروز می کند، وقایعی مانند بستری شدن در بیمارستان، مرگ یکی از عزیزان یا حتی حیوان خانگی، تغییر در محیط زندگی. کودکانی که بیش از حد تحت حمایت والدین خود هستند، بیشتر در معرض ابتلا به این اختلال هستند. در حقیقت این اختلال لزوما نوعی بیماری نیست، بلکه نوعی بیان ترس و اضطراب از جدایی والین است.

به علاوه کودکانی که دچار اختلال اضطراب جدایی هستند، معمولا در بین اعضای خانواده شان افراد مضطرب وجود دارد، بنابراین این اضطراب تا حدی ممکن است موروثی باشد.

اختلال اضطراب معمولا کودکان بین 7 تا 11 سال را تحت تاثیر قرار می دهد و نوجوانان کمتر به این اختلال دچار می شوند. میزان بروز آن در بین دختران و پسران به یک اندازه است.

تشخیص اختلال اضطراب جدایی

اختلالات کودکان نیز بر اساس علائم مشاهده شده در کودک تشخیص داده می شوند. در صورت مشاهده علائم، پزشک به بررسی دقیق سوابق پزشکی بیمار و معاینه وی خواهد پرداخت. گرچه آزمایش خاصی برای اینگونه اختلالات وجود ندارد، اما پزشک در صورت نیاز از آزمایشات مختلفی مانند آزمایش خون و سایر اقدامات آزمایشگاهی استفاده خواهد کرد تا از این طریق بیماری ها دیگر را رد کند یا عوارض جانبی داروهای مصرفی را بررسی کند.

اگر علائم مربوط به هیچ بیماری دیگری نباشند، پزشک کودک را به متخصص و روانپزشک کودکان معرفی خواهد کرد. روانپزشکان و روانشناسان از مصاحبه ها و ارزیابی های خاص برای بیماری های روانی در کودکان استفاده می کنند و رفتار و پاسخ های کودک را مبنای تشخیص خود قرار می دهند. در کلینیک فوق تخصص جایروس نیز پزشکان و متخصصان برای تشخیص اختلالات مختلف روحی و روانی در کودکان از روش های درمانی مختلف و موثر استفاده می کنند.

در بیشتر موارد اختلالات اضطراب جدایی نیازی به درمانی های پزشکی ندارند. در موارد شدیدتر یا زمانی که کودک از رفتن به مدرسه امتناع می کند، درمان های تخصصی لازم خواهد بود. هدف درمان کاهش اضطراب در کودک، افزایش احساس امنیت در وی و آموزش کودک و والدین او برای لزوم جدایی می باشد. ذوش های درمانی عبارتند از:

• روان درمانی: روان درمانی یا گفتار درمانی یک روش درمانی مهم برای اختلال اضطراب می باشد. در این روش درمانی تمرکز اصلی بر روی کمک به کودک است تا بتواند جدایی از والدین و عزیزان خود را بدون ترس و ناراحتی تحمل کند. یک روش درمانی به نام درمان شناختی رفتار وجود دارد که سعی می کند افکار کودک را تغییر داده و کودک به طور مناسب تری رفتار کند. خانواده درمانی نیز به خانواده در مورد این اختلال آموزش می دهد.
• دارو: برای درمان موارد شدید داروهای ضد افسردگی یا سایر داروهای ضد اضطراب تجویز خواهند شد.

راه شناخته شده ای برای پیشگیری از اختلال اضطراب جدایی وجود ندارد، اما با شناخت علائم و اقدامات درست می توان اضطراب و پریشانی از آن و مشکلات مربوطبه آن، از جمله نرفتن به مدرسه، را به حداقل رساند. به علاوه از طریق حمایت های مناسب و تایید کودک می توان استقلال و عزت نفس کودک را تقویت کرده و از بروز این نوع اضطراب ها پیشگیری کرد.

منبع:

webmd.com