ارتباط بین اوتیسم و صرع

طی سال های گذشته تحقیقات پزشکی به این نتیجه رسیده اند که نوعی ارتباط بین اوتیسم و صرع وجود دارد. آخرین پژوهش هایی که این ارتباط را بررسی کرد، به این نتیجه رسید که داشتن یک خویشاوند میتلا به صرع خطر ابتلا به اوتیسم را افزایش می دهد.

اوتیسم نوعی اختلال روحی است که بر اثر آن فرد دچار مشکل در برقراری ارتباط می شود و درک او از دنیای اطراف نیز متفاوت خواهد بود. صرع در نتیجه فعالیت های الکتریکی شدید مغز به وجود می آید که منجر به تشنج می شوند.

در ظاهر این دو شرایط مشابه و مرتبط به نظر نمی رسند. با این حال ارتباط بین آنها در حال حاضر مستند می باشد. حدود 20 تا 30 درصد کودکان مبتلا به اوتیسم تا بزرگسالی دچار تشنج خواهند شد و 15 تا 50 درصد افراد مبتلا به صرع به اوتیسم نیز مبتلا هستند.

اینکه چرا بین این دو بیماری ارتباط وجود دارد مشخص نیست، اما تحقیقاتی که در یکی از دانشگاه های سوئد انجام شده تمام یافته ها و نتایج را در این باره یک پارچه کرد.

ارتباط خانوادگی بین اوتیسم و صرع

پژوهش های انجام شده در مورد عصب شناسی به این مسئله پرداخت که آیا وجود خویشاوند مبتلا به صرع خطر ابتلا به اوتیسم را نیز افزایش خواهد داد.

محققان به این منظور شروع به جمع آوری داده های مختلف کردند و 85201 نفر مبتلا به صرع را شناسایی کردند و همراه با خواهر و برادران (80511 نفر) و فرزندان آنها (98534 نفر) مورد بررسی قرار دادند.

هر شخص مبتلا به صرع با 5 نفر دیگر از همان جنسیت، همان سن و سال و همان کشور مقایسه می شد. خواهران و برادران افراد مبتلا به صرع با خواهران و برادران دیگران (افرادی که دچار صرع نیستند) مقایسه می شدند.

طی 6 سال بررسی های انجام شده حدود 1381 نفر از شرکت کنندگان مبتلا به صرع و 700 نفر از افراد بدون این بیماری مبتلا به اوتیسم نیز تشخیص داده شدند. نتایج نشان می دهد که افراد مبتلا به صرع بیش از دیگران در معرض ابتلا به اوتیسم می باشند – 1.6 درصد در مقایسه با 0.2 درصد. بیشترین میزان خطر در افرادی مشاهده شد که در کودکی مبتلا به صرع بوده اند – 5.2 درصد.

زمانی که خویشاوندان مبتلا به صرع مورد بررسی قرار گرفتند، مشخص شد که خطر ابتلا به اوتیسم در این افراد تا 63 درصد افزایش می یابد. به ویژه نوزادانی که مادرشان به صرع مبتلا بود بیش از دیگران در معرض ابتلا به این اختلال بودند – میزان خطر این بیماری 91 درصد افزایش می یابد. در صورتی که پدر به صرع مبتلا باشد، درصد ابتلای کودک به اوتیسم 38 درصد خواهد بود.

چرا اوتیسم و صرع با هم در ارتباط هستند؟

محققان گام را فراتر نهاده و به درک علت وجود این ارتباط پرداختند. با برملا شدن شباهت ها و ارتباطات بین آنها، محققان امیدوارند درک بهتری از مکانیزم هر دو بیماری داشته باشند و در نهایت به نتایجی در مورد چگونگی درمان آنها برسند.

اینکه چرا اوتیسم و صرع دارای زمینه های مشترکی هستند، هنوز کاملا مشخص نیست. برخی دانشمندان معتقدند که شاید نوعی اساس ژنتیکی مشترک بین این دو بیماری وجود دارد. به عنوان مثال علاقه به ژن های گیرنده گابا و ژن های کانال سدیم در هر دوی این بیماری ها وجود دارد.

برخی محققان تصور می کنند که نوعی ارتباط علت و معلولی بین این دو بیماری وجود دارد. شاید تشنج ها با آسیب رساندن به بخش های خاصی از مغز باعث بروز اوتیسم می شوند. این فرضیه نشان می دهد که با درمان موثر صرع، میزان بروز اوتیسم نیز ممکن است کاهش یابد. با این حال بررسی های جدید نشان داده اند که اگر یک رابطه علت و معلولی وجدو دارد، تمام داستان نیست.

اینکه آیا داروهای صرع به بهبود علائم اوتیسم کمک می کند و بالعکس پرسش دیگری است که در انتظار پاسخ است. رابطه بین صرع و اوتیسم هنوز تا حدی مرموز باقی مانده است.

لینک منبع: اینجا کلیک کنید.

نگارنده: سمیه محمدی