تشخیص و درمان اختلالات شنوایی

پزشکان چگونه اختلالات شنوایی را تشخیص می دهند؟

تشخیص کم شنوایی یا ناشنوایی در نوزادان و کودکان کم سن و سال کار آسانی نیست زیرا مهارت های برقراری ارتباط در آنها هنوز کامل نشده است. تمام نوزادان قبل از خارج شدن از بیمارستان مورد برخی آزمایشات قرار می گیرند تا اختلالات شنوایی در آنها تشخیص داده شود. گاهی والدین متوجه می شوند که فرزندشان به صداهای بلند پاسخ نمی دهد یا با تاخیر واکنش نشان می دهد.

در صورت مشاهده برخی علائم بهتر است بلافاصله به پزشک مراجعه شود. به هر حال اگر دچار هر یک از شرایط زیر هستید، حتما به پزشک یا والدین خود اطلاع دهید:

• احساس می کنید مردم زیر لب سخن می گویند یا صحبت های آن ها واضح نیست و یا تنها بخش هایی از مکالمات آنها را متوجه می شوید.
• اغلب از دیگران می خواهید آنچه را گفته اند، تکرار کنند.
• دوستان یا اعضای خانواده تان معتقدند که شما به خوبی نمی شنوید.
• در مقابل داستان های دیگران واکنش مناسب نشان نمی دهید، زیرا بخش زیادی از آن را نشنیده اید.
• در مورد جزئیات جلسه یا کلاسی که در آن حضور دارید، از دیگران سوال می پرسید.
• دیگران معتقدند که شما تلویزیون را با صدای خیلی بلند تماشا می کنید.
• صدای زنگ تلفن یا زنگ در را نمی شنوید.

اگر در اطرافیان شما نیز کسی دارای این علائم است، به شنوا سنج معرفی کنید. شنواسنج با انجام آزمایشات و معاینات مختلف می تواند علت مشکل را تشخیص دهد.

به عنوان مثال برای آزمایش عملکرد گوش داخلی، پزشک دستگاه خاصی در پشت گوش شما قرار می دهد تا صدا را مستقیما به این بخش انتقال دهد. این دستگاه به کشف مشکلات مربوط به گوش داخلی و تمایز آنها با گوش میانی یا خارجی کمک می کند. برای تست دیگر بخش ها پزشک یک حسگر در ورودی کانال گوش قرار می دهد و پاسخ های بخش حلزونی را ثبت می کند.

به علاوه با قرار دادن الکترود بر روی جمجمه پزشک می تواند واکنش مغز را به صداها نیز بررسی کند. برخی آزمایش های مورد نیاز دیگر در سکوت یا با وجود یک صدای پس زمینه انجام می شود.

درمان اختلالات شنوایی چگونه انجام می شود؟

درمان این اختلالات متنوع بوده و به علت بروز آن بستگی دارد. اگر علت بروز اختلال شنوایی عفونت باشد، با تمیز کردن گوش و حذف چرک از آن مشکل برطرف می شود. اگر آسیبی به ساختار گوش وارد آمده باشد، جراحی نیاز خواهد بود. اگر مشکل مربوط به بخش حلزونی یا عصب های شنوایی باشد، سمعک یا کاشت حلزون توصیه می شود.

سمعک ها به شکل های وختلفی وجود دارد که در داخل یا بیرون و پشت گوش قرار داده می شوند و صدا را بلندتر می سازند. سمعک ها توسط شنوایی سنج تنظیم می شوند، بنابراین صدای رسیده به گوش تقویت می شود و به فرد اجازه می دهد تا صدا را واضح تر بشنود.

گاهی اختلال شنوایی آنقدر شدید است که قوی ترین سمعک ها هم کمکی نمی کنند. در این موارد کاشت حلزون توصیه می شود. کاشت حلزون از طریق جراحی انجام می شود و سیگنال ها را به طور مستقیم به عصب شنوایی ارسال می کند. یک میکروفون کوچک که در پشت گوش قرار می گیرد، امواج صوتی را جمع اوری کرده و آنها را به گیرنده ای می فرستد که در زیر جمجمه قرار دارد. این گیرنده سیگنال ها را مستقیما به عصب شنوایی ارسال می کند. این سیگنال ها به عنوان صدا دریافت شده و به این ترتیب شخص می تواند بشنود.

بسته به اینکه اختلال شنوایی مادرزادی باشد یا پس از مدتی بروز کرده باشد، طول درمان برای فرد مشخص می شود. بسیاری از افراد با کاشت حلزون صداها را به طور موثر می شنوند و حتی از تلفن استفاده می کنند. بیش از 300000 نفر در کل جهان از حلزون کاشته شده استفاده می کنند که حدود یک سوم آنها کودکان می باشند.

منبع:

http://kidshealth.org/en/teens/hearing-impairment.html?WT.ac=p-ra#

نگارنده: سمیه محمدی

ارائه خدمات گفتاردرمانی در کلیه شعب تهران و کرج

گروه پزشکان جایروس