آنها همچنین می توانند موارد اشتباه را تشخیص دهند وبر اساس یادگیری از اشتباهات خود، به اصلاح عملکرد خود بپردازند.کودکان همانطور که رشد می کنند بیشتر و بیشتر توانایی بکارگیری، سازماندهی، برنامه ریزی و عملکرد هدف گرا، را پیدا می کنند.

فعالیت های هدفگرا، به تعدادی از پروسه های ذهنی، از قبیل: سازماندهی، جلوگیری از انگیزه های بدون فکر و ناگهانی، توجه انتخابی، حفظ، تغییر و برنامه ریزی حافظه اطلاق می شود.

 توانایی انجام فعالیتهای هدفگرا، همراه با فرایند های ذهنی که این امکان را فراهم می کنند، تحت عنوان عملکردهای اجرایی(Executive Function –EF) شناخته می شوند.

مشکل در عملکردهای اجرایی، در طبیعت عصب شناختی ریشه دارد وتصور بر این است که از تأخیر در رشد طبیعی عصب شناختی ناشی می شوند. کورتکس پشت پیشانی مسئول رسیدگی به مهارتهای عملکردهای اجرایی می باشد.اما برای موفقیت در عملکرد های اجرایی، ارتباط شبکه ای بین بسیاری از  بخش های مغز باید وجود داشته باشد.

عملکردهای اجرایی و اختلالات طیف اوتیسم (ASD)

در طول سال 1990، تحقیقاتی برای تعیین ارتباط  میان اوتیسم و عملکردهای اجرایی انجام شد.در سال 2004، خانم الیزابت ال هیل، تحقیقی انجام داد .

به طور خلاصه اینطور نتیجه گیری کرد: اگرچه بیشتر کودکان با اختلال اوتیسم در عملکرد های اجرایی مشکلاتی دارند، ولی این موضوع نمی تواند به عنوان یکی از ویژگی های کودکان اوتیسمی در نظر گرفته شود، برای اینکه این مشکل در کودکانی که اوتیسم ندارند، نیز وجود دارد.

با توجه به نتایج، درمان اوتیسم تا حد زیادی مستثنی از ارزیابی و درمان EF  می باشد، در عوض  بر مشکلات اجتماعی و ارتباطی رایج در میان همه افراد  طیف اوتیسم، متمرکز است.

  همه ی افراد طیف اوتیسم در EF مشکل ندارند، اما بیشتر آنها با این مشکل درگیر می باشند.

گرایش به نادیده گرفتن عملکردهای اجرایی در درمان اوتیسم، پیامدهای قابل توجهی بر آن دسته از افراد مبتلا به اوتیسم که در بخش  EFمشکل داشته اند (بالای 80% تخمین زده شد)داشته است. بیشتر این افراد پیشرفتی در مهارتهای ارتباطی- اجتماعی( بدون توجه همزمان به مشکل در عملکرد های اجراییشان)نداشتند.

عدم پیشرفت در روشهای تدریسی که توجه مشکلات EF  را  به حساب نیاورده است، این امکان را سبب می شود،که این افراد  به اشتباه به عنوان عمیقاً و شدیداً مبتلا به اوتیسم یا  مبتلا به دو اختلال اوتیسم  و عقب ماندگی ذهنی طبقه بندی شوند. این مشکلات عقب ماندگی ذهنی و یا ابتلای شدید به اختلال اوتیسم نیستند، اوتیسم با مشکلاتی در عملکردهای اجرایی ترکیب شده است.

برای بعضی از آنها، مشکلات ارتباطی – اجتماعی مسئله اصلی نمی باشد. در برنامه ها ی  رشد ذهنی، ما با بچه هایی که تشخیص اختلال اوتیسم داده شده بودند و از لحاظ اجتماعی درگیر بودند کار کردیم، تماس چشمی خوبی برقرار کردند  و ارتباطشان مکرر و بهتر شد.

اما آنها قادر به پاسخ به موقع و سازماندهی شده  به درخواست والدین و معلمان خود نبودند، و یا قادر به سازماندهی بازیهای پیچیده نبودند، زیرا آنها مشکلات قابل توجهی در عملکردهای اجرایی داشتند.

تعدادی از بچه هایASD با مشکلات عملکردهای اجرایی شناخته می شوند ، تعدادی با مشکلات حرکتی (Dyspraxia)، تعدادی با کنش پریشی گفتاری و در برخی از کودکان نیز این مشکلات با هم تداخل دارند.

عملکردهای اجرایی و مشکلات حرکتی (کنش پریشی)

اغلب بین کنش پریشی (Dyspraxia{ Motor control problems}) و مشکلات EF همپوشانی وجود دارد. با این حال ، برخی از کودکان با مشکلات حرکتی می توانند خود را به خوبی برای انجام اهداف پیچیده با وجود محدودیت های حرکتیشان، سازماندهی کنند و نشانه ای از نگرانی های EF   را نشان ندهند.

برخی از بچه ها با وجود مشکلات آشکار در EF در فعالیت های حرکتی(اگرچه مشاهدات دقیق تر ممکن است مشکلات حرکتی ظریف و پیچیده را آشکار سازد) عملکرد ماهرانه ای دارند.

همه ی افراد وقتی بهتر پیشرفت می کنند که روشهای تدریس، هم سو با چالش های خاص آنها طراحی شده باشد.  این مهم است که پیشرفت هر شخص با وضعیت قبلی خودش ارزیابی شود تا مشخص شود روش تدریس برای آن شخص موثر  بوده است یا خیر.